نینْگْ بو (Ningbo)
برج های دوقلوی شهر نینگ بو، چین
(یا: نینگ پو؛ نام سابق: نینگشین) بندر و شهر ساحلی آزاد در استان ججیانگ، در شرق چین، به فاصلۀ ۲۵کیلومتری مصب رود یونگ، با ۱,۱۳۱,۵۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۴). صنایع آن عبارت اند از ماهیگیری، کشتی سازی، پالایش نفت، تولید مواد پتروشیمی، تجهیزات فنّاوری پیشرفته، و صنایع دستی سنتی. در دوران سلسلۀ تانگ (۶۱۸ـ۹۰۷م) مرکز تجارت خارجی، و در ۱۸۱۲ از نخستین بندرهای پیمانی چین بود. نینگ بو که صنایع دستی آن مانند ابریشم، وسایل چوبی لاک و الکلی شده، و لوازم خانگی شهرت دارد، نقطۀ توزیع کالا برای شانگهای محسوب می شود و به بندر مهم صیادی تبدیل شده است. صنایع جدید آن شامل پالایش نفت، علوم مهندسی، و تولید پارچه، مواد پتروشیمی، و موتورهای گازوئیلی است. بازرگانان پرتغالی از ۱۵۲۲ تا ۱۵۴۵ در این شهر سکونت گزیدند و آن را لیامپو نامیدند. در ۱۸۴۲، با امضای پیمان نانجینگ، به روی تجارت خارجی باز شد، اما با توسعۀ شانگهای از اهمیت آن کاسته شد. از ۱۹۱۱ تا ۱۹۴۹، نینگشین نامیده می شد.
برج های دوقلوی شهر نینگ بو، چین
(یا: نینگ پو؛ نام سابق: نینگشین) بندر و شهر ساحلی آزاد در استان ججیانگ، در شرق چین، به فاصلۀ ۲۵کیلومتری مصب رود یونگ، با ۱,۱۳۱,۵۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۴). صنایع آن عبارت اند از ماهیگیری، کشتی سازی، پالایش نفت، تولید مواد پتروشیمی، تجهیزات فنّاوری پیشرفته، و صنایع دستی سنتی. در دوران سلسلۀ تانگ (۶۱۸ـ۹۰۷م) مرکز تجارت خارجی، و در ۱۸۱۲ از نخستین بندرهای پیمانی چین بود. نینگ بو که صنایع دستی آن مانند ابریشم، وسایل چوبی لاک و الکلی شده، و لوازم خانگی شهرت دارد، نقطۀ توزیع کالا برای شانگهای محسوب می شود و به بندر مهم صیادی تبدیل شده است. صنایع جدید آن شامل پالایش نفت، علوم مهندسی، و تولید پارچه، مواد پتروشیمی، و موتورهای گازوئیلی است. بازرگانان پرتغالی از ۱۵۲۲ تا ۱۵۴۵ در این شهر سکونت گزیدند و آن را لیامپو نامیدند. در ۱۸۴۲، با امضای پیمان نانجینگ، به روی تجارت خارجی باز شد، اما با توسعۀ شانگهای از اهمیت آن کاسته شد. از ۱۹۱۱ تا ۱۹۴۹، نینگشین نامیده می شد.
wikijoo: نینگ_بو