نینْگْ شیا هوئی (Ningxia Hui)
نمایی از شهر نینگ شیا هوئی
(یا: نینگشیا) ناحیۀ اداری در شمال غربی چین، با ۶۶,۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۵,۲۱۰,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶). از شمال به مغولستان داخلی، از شرق به شاآنسی، و از جنوب به گانسو محدود می شود. یک سوم ساکنان آن هوئی اند (مسلمانان چینی) و در شمال آن تعداد زیادی گورکانیان هند سکونت دارند. مرکز آن، شهر اینچوآن است. این منطقه فلاتی بیابانی است و رود هوانگ هو در آن جریان دارد. تولید زغال سنگ و مواد شیمیایی صنایع آن را تشکیل می دهند و فعالیت های کشاورزی آن عبارت اند از کشت حبوبات و برنج، و گله داری. این ناحیه در ۱۹۵۸ از استان گانسو جدا شد، و در ۱۹۷۹ بخش بزرگی از سرزمین شمالی خود را به مغولستان داخلی واگذار کرد. رود هوانگ هو از بخش مرکزی منطقه، در مسیر جنوب غربی به شمال شرقی، عبور می کند، و از جلگۀ آبرفتی پهناوری می گذرد. بخش جنوبی استان، امتداد غربی زمین های بادرفتی (خاک رس ماسه ای) استان شاآنسی است، اما شمال نینگ شیا هویی بسیار کم آب و شامل مناطق بیابانی و نیمه بیابانی است.
نمایی از شهر نینگ شیا هوئی
(یا: نینگشیا) ناحیۀ اداری در شمال غربی چین، با ۶۶,۴۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۵,۲۱۰,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶). از شمال به مغولستان داخلی، از شرق به شاآنسی، و از جنوب به گانسو محدود می شود. یک سوم ساکنان آن هوئی اند (مسلمانان چینی) و در شمال آن تعداد زیادی گورکانیان هند سکونت دارند. مرکز آن، شهر اینچوآن است. این منطقه فلاتی بیابانی است و رود هوانگ هو در آن جریان دارد. تولید زغال سنگ و مواد شیمیایی صنایع آن را تشکیل می دهند و فعالیت های کشاورزی آن عبارت اند از کشت حبوبات و برنج، و گله داری. این ناحیه در ۱۹۵۸ از استان گانسو جدا شد، و در ۱۹۷۹ بخش بزرگی از سرزمین شمالی خود را به مغولستان داخلی واگذار کرد. رود هوانگ هو از بخش مرکزی منطقه، در مسیر جنوب غربی به شمال شرقی، عبور می کند، و از جلگۀ آبرفتی پهناوری می گذرد. بخش جنوبی استان، امتداد غربی زمین های بادرفتی (خاک رس ماسه ای) استان شاآنسی است، اما شمال نینگ شیا هویی بسیار کم آب و شامل مناطق بیابانی و نیمه بیابانی است.
wikijoo: نینگ_شیا_هویی