نینا ویکتوروونا پیگولوسکایا ( به روسی: Нина Викторовна Пигулевская ) ( زادهٔ ۱۳ ژانویه ۱۸۹۴ در سن پترزبورگ - درگذشتهٔ ۱۷ فوریه ۱۹۷۰ در لنین گراد ) خاورشناس روس و متخصص تاریخ خاورمیانه و شرق نزدیک و بیزانس در اوایل سده های میانه بود.
... [مشاهده متن کامل]
او در سن پترزبورگ در خانواده ای صاحب نام که چندتن از آنان از محققان و دانشمندان روسیه بودند، زاده شد. در آغاز به فراگیری تاریخ و زبان های باستانی ( یونانی و لاتینی ) در دانشگاه سن پترزبورگ پرداخت و به دنبال آن مطالعات خود را دربارهٔ شرق در همین دانشگاه ادامه داد و در زبان های سامی مانند عبری و آرامی و سریانی و امهاری تخصص یافت و بعدها زبان عربی را نیز فراگرفت. افزون بر این او با چند زبان زندهٔ اروپایی یعنی انگلیسی و آلمانی و فرانسه و ایتالیایی نیز آشنایی داشت.
پیگولوسکایا در ۱۹۱۸ دورهٔ کلاس های بستوژف را به پایان رساند و در ۱۹۲۲ در رشتهٔ خاورشناسی از دانشگاه پتروگراد درجهٔ دکتری گرفت. میان سال های ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۸ در کتابخانهٔ عمومی لنین گراد و ۱۹۳۸ در مؤسسه مطالعات خاورشناسی ( در فرهنگستان علوم اتحاد جماهیر شوروی ) به کار اشتغال داشت. از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۱ و نیز از ۱۹۴۴ تا ۱۹۵۱ در دانشگاه لنین گراد تدریس می کرد. در ۱۹۴۶ به عنوان عضو وابستهٔ فرهنگستان علوم اتحاد جماهیر شوروی برگزیده شد و در ۱۹۵۲ نیابت ریاست انجمن روسیه و فلسطین و سردبیری مجموعهٔ فلسطین را عهده دار گردید. پیگولوسکایا در ۱۹۶۰ به عضویت انجمن آسیایی فرانسه درآمد. او به دریافت سه نشان و مدال های متعدد نایل شد.
پیگولوسکایا عمدتاً به عنوان تاریخ نگار و متخصص تاریخ خاورمیانه و روم شرقی در اوایل سده های میانه شناخته شده است. مطالعات وی بیشتر دربارهٔ تاریخ، آثار سریانی، فئودالیسم و خاستگاه آن، نظام اقتصادی - اجتماعی و گسترش فرهنگی شام، عربستان، ایران، و بیزانس در سده های میانه بود. وی برآن بود که تبیین ویژگی های دو نظام برده داری و فئودالی در خاور نزدیک در حکم کلید حل مسائل تاریخی این نواحی در سده های سوم و هفتم میلادی است. او به موضوعاتی چون تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران، روابط ایران و بیزانس، نهضت مزدکیان، مسیحیان ایران، جغرافیا و سازمان های اقتصادی، بازرگانی و تولیدی ایران در دورهٔ ساسانی و مناسبات فئودالی و چگونگی ظهور آن، اقطاع، نظام ارضی و راه ابریشم پرداخته است.
... [مشاهده متن کامل]
او در سن پترزبورگ در خانواده ای صاحب نام که چندتن از آنان از محققان و دانشمندان روسیه بودند، زاده شد. در آغاز به فراگیری تاریخ و زبان های باستانی ( یونانی و لاتینی ) در دانشگاه سن پترزبورگ پرداخت و به دنبال آن مطالعات خود را دربارهٔ شرق در همین دانشگاه ادامه داد و در زبان های سامی مانند عبری و آرامی و سریانی و امهاری تخصص یافت و بعدها زبان عربی را نیز فراگرفت. افزون بر این او با چند زبان زندهٔ اروپایی یعنی انگلیسی و آلمانی و فرانسه و ایتالیایی نیز آشنایی داشت.
پیگولوسکایا در ۱۹۱۸ دورهٔ کلاس های بستوژف را به پایان رساند و در ۱۹۲۲ در رشتهٔ خاورشناسی از دانشگاه پتروگراد درجهٔ دکتری گرفت. میان سال های ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۸ در کتابخانهٔ عمومی لنین گراد و ۱۹۳۸ در مؤسسه مطالعات خاورشناسی ( در فرهنگستان علوم اتحاد جماهیر شوروی ) به کار اشتغال داشت. از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۱ و نیز از ۱۹۴۴ تا ۱۹۵۱ در دانشگاه لنین گراد تدریس می کرد. در ۱۹۴۶ به عنوان عضو وابستهٔ فرهنگستان علوم اتحاد جماهیر شوروی برگزیده شد و در ۱۹۵۲ نیابت ریاست انجمن روسیه و فلسطین و سردبیری مجموعهٔ فلسطین را عهده دار گردید. پیگولوسکایا در ۱۹۶۰ به عضویت انجمن آسیایی فرانسه درآمد. او به دریافت سه نشان و مدال های متعدد نایل شد.
پیگولوسکایا عمدتاً به عنوان تاریخ نگار و متخصص تاریخ خاورمیانه و روم شرقی در اوایل سده های میانه شناخته شده است. مطالعات وی بیشتر دربارهٔ تاریخ، آثار سریانی، فئودالیسم و خاستگاه آن، نظام اقتصادی - اجتماعی و گسترش فرهنگی شام، عربستان، ایران، و بیزانس در سده های میانه بود. وی برآن بود که تبیین ویژگی های دو نظام برده داری و فئودالی در خاور نزدیک در حکم کلید حل مسائل تاریخی این نواحی در سده های سوم و هفتم میلادی است. او به موضوعاتی چون تاریخ اجتماعی و سیاسی ایران، روابط ایران و بیزانس، نهضت مزدکیان، مسیحیان ایران، جغرافیا و سازمان های اقتصادی، بازرگانی و تولیدی ایران در دورهٔ ساسانی و مناسبات فئودالی و چگونگی ظهور آن، اقطاع، نظام ارضی و راه ابریشم پرداخته است.
