نیم ره

لغت نامه دهخدا

نیم ره. [ رَه ْ ] ( اِ مرکب ) نیم راه. نیمه راه. نیمه راه. وسط راه. در بین راه. رجوع به نیم راه شود.
- در نیم ره ، به نیم ره ؛ به مقصد نرسیده. به پایان راه نرسیده :
جبریل هم به نیم ره از بیم سوختن
بگذاشته رکابش و برتافته عنان.
خاقانی.
اندیشه کنم که وقت یاری
در نیم رهم فروگذاری.
نظامی.
ز خود گرچه مرکب برون رانده ام
به راه تو در نیم ره مانده ام.
نظامی.

پیشنهاد کاربران

بپرس