نیم دلاری یادبود صدسالگی مِین سکهٔ یادبودی است که در سال ۱۹۲۰ م. توسط ضرابخانهٔ ایالات متحده ضرب شد. آنتونی دی فرانچیشی [ الف] با طرح هایی از هنرمندی گمنام از ایالت مین در آمریکا، این سکه را طراحی کرد.
مسئولین مین یک سکهٔ یادبود با ارزش نیم دلار می خواستند تا به عنوان گرامیداشت صدمین سال پیوستن این ایالت به اتحادیه و به عنوان تبلیغی برای جشن های برنامه ریزی شده به این مناسبت، به گردش درآید. لایحه ای برای مجاز ساختن این سکه در کنگره بدون مخالفت تصویب شد، ولی پس از آن کمیسیون صدسالگی ایالت مین تصمیم گرفت سکه ها را ۱ دلار بفروشد، یعنی به دو برابر مقدار ضرب شده بر روی سکه. با توجه به عدم رضایت کمیسیون هنرهای زیبای آمریکا از طراحی پیشنهاد شده، این کمیسیون خواستار تغییراتی شد، ولی مسئولین مین پافشاری کردند و دی فرانچیشی، طرح ها را به مدل های گچی تبدیل کرد که از آنها می شد سرسکه ساخت.
پنجاه هزار قطعه از این سکه ( که نیمی از مقداری بود که مجوز ضرب داشت ) برای پخش میان عموم مردم ضرب شد. این سکه ها دیر ضرب شدند و برای فروش در جشن های صدساله در پورتلند نرسیدند، ولی در نهایت همهٔ سکه ها فروخته شدند، اگر چه تنها تعداد کمی از آن ها به دست کلکسیونرهای سکه رسید. امروزه قیمت این سکه ها بسته به شرایط شان بین چندصد تا چندین هزار دلار است.
فرماندار کارل میلیکن[ ب] و شورای مین، می خواستند که برای گرامیداشت صدمین سالگرد پذیرش این ایالت در سال ۱۸۲۰ به اتحادیه، سکه ای نیم دلاری ضرب شود. ایدهٔ اولیه این بود که یادبودی در گردش وجود داشته باشد که جشن های صدساله در مین را ترویج نماید. بعداً پس از آنکه کنگره قانون فدرال ضرب این سکه را تصویب کرد، کمیسیون صدسالگی تصمیم گرفت به جای اینکه سکه ها دست به دست در گردش باشند، آن ها را به صورت یک یادبود به قیمت ۱ دلار برای هر سکه بفروشد. [ ۱]
لایحهٔ ضرب سکه در روز ۱۱ فوریه ۱۹۲۰ توسط جان ا. پیترز [ پ] نمایندهٔ ایالت متن، برای یک نیم دلاری یادبود صدسالگی مین، در مجلس نمایندگان ایالتی مطرح شد؛ این لایحه اچ. آر. ۱۲۴۶۰ نام داشت. [ ۲] این لایحه خطاب به کمیتهٔ ضرب سکه، وزن ها و اندازه ها، بود که آلبرت وستال، نمایندهٔ ایندیانا در کنگره، ریاست آن را بر عهده داشت. وقتی کمیته در روز ۲۳ فوریه ۱۹۲۰ جلسه برگزار کرد، پیترز تاریخچهٔ ایالت مین و تمایل شهروندان برای جشن گرفتن این صد سال از جمله از طریق سکهٔ یادبود را برای اعضا تعریف کرد. وی گفت که با رئیس ضرابخانه ایالات متحده، ریموند ت. بیکر، صحبت کرده که به پیترز گفته که او و دیوید ف. هیوستون[ ت] ، وزیر خزانه داری ایالات متحده آمریکا، تصمیم دارند ظهر لایحه را امضا کنند، لایحه ای که متن آن از لایحهٔ تصویب نیم دلاری صدسالگی ایلینوی در ۱۹۱۸ الهام گرفته شده بود. ویلیام ا. اشبروک[ ث] از اوهایو به یاد آورد که او عضو کمیته ای بوده است که لایحهٔ ایلینوی را تصویب کرده است؛ او از آن لایحه طرفداری کرده بود و حالا از لایحهٔ مین نیز طرفداری می کرد. اسکار ای. کلر[ ج] از مینه سوتا از پیترز خواست تا تأیید نماید که هیچ هزینه ای برای دولت فدرال تراشیده نخواهد شد، که پیترز هم همین کار را کرد. [ ۳] کلی استون بریگز از تگزاس می خواست بداند که آیا مواد لایحهٔ مین مشابه مواد قانون ایلینوی است و پیترز از این موضوع اطمینان حاصل کرد. [ ۴] در بیستم مارس، وستال گزارشی به نیابت از کمیته اش تنظیم کرد و توصیه نمود که مجلس نمایندگان آن را تصویب کند و نامه ای از هیوستون تهیه کرد که اظهار می داشت خزانه داری هیچ اعتراضی به آن ندارد. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمسئولین مین یک سکهٔ یادبود با ارزش نیم دلار می خواستند تا به عنوان گرامیداشت صدمین سال پیوستن این ایالت به اتحادیه و به عنوان تبلیغی برای جشن های برنامه ریزی شده به این مناسبت، به گردش درآید. لایحه ای برای مجاز ساختن این سکه در کنگره بدون مخالفت تصویب شد، ولی پس از آن کمیسیون صدسالگی ایالت مین تصمیم گرفت سکه ها را ۱ دلار بفروشد، یعنی به دو برابر مقدار ضرب شده بر روی سکه. با توجه به عدم رضایت کمیسیون هنرهای زیبای آمریکا از طراحی پیشنهاد شده، این کمیسیون خواستار تغییراتی شد، ولی مسئولین مین پافشاری کردند و دی فرانچیشی، طرح ها را به مدل های گچی تبدیل کرد که از آنها می شد سرسکه ساخت.
پنجاه هزار قطعه از این سکه ( که نیمی از مقداری بود که مجوز ضرب داشت ) برای پخش میان عموم مردم ضرب شد. این سکه ها دیر ضرب شدند و برای فروش در جشن های صدساله در پورتلند نرسیدند، ولی در نهایت همهٔ سکه ها فروخته شدند، اگر چه تنها تعداد کمی از آن ها به دست کلکسیونرهای سکه رسید. امروزه قیمت این سکه ها بسته به شرایط شان بین چندصد تا چندین هزار دلار است.
فرماندار کارل میلیکن[ ب] و شورای مین، می خواستند که برای گرامیداشت صدمین سالگرد پذیرش این ایالت در سال ۱۸۲۰ به اتحادیه، سکه ای نیم دلاری ضرب شود. ایدهٔ اولیه این بود که یادبودی در گردش وجود داشته باشد که جشن های صدساله در مین را ترویج نماید. بعداً پس از آنکه کنگره قانون فدرال ضرب این سکه را تصویب کرد، کمیسیون صدسالگی تصمیم گرفت به جای اینکه سکه ها دست به دست در گردش باشند، آن ها را به صورت یک یادبود به قیمت ۱ دلار برای هر سکه بفروشد. [ ۱]
لایحهٔ ضرب سکه در روز ۱۱ فوریه ۱۹۲۰ توسط جان ا. پیترز [ پ] نمایندهٔ ایالت متن، برای یک نیم دلاری یادبود صدسالگی مین، در مجلس نمایندگان ایالتی مطرح شد؛ این لایحه اچ. آر. ۱۲۴۶۰ نام داشت. [ ۲] این لایحه خطاب به کمیتهٔ ضرب سکه، وزن ها و اندازه ها، بود که آلبرت وستال، نمایندهٔ ایندیانا در کنگره، ریاست آن را بر عهده داشت. وقتی کمیته در روز ۲۳ فوریه ۱۹۲۰ جلسه برگزار کرد، پیترز تاریخچهٔ ایالت مین و تمایل شهروندان برای جشن گرفتن این صد سال از جمله از طریق سکهٔ یادبود را برای اعضا تعریف کرد. وی گفت که با رئیس ضرابخانه ایالات متحده، ریموند ت. بیکر، صحبت کرده که به پیترز گفته که او و دیوید ف. هیوستون[ ت] ، وزیر خزانه داری ایالات متحده آمریکا، تصمیم دارند ظهر لایحه را امضا کنند، لایحه ای که متن آن از لایحهٔ تصویب نیم دلاری صدسالگی ایلینوی در ۱۹۱۸ الهام گرفته شده بود. ویلیام ا. اشبروک[ ث] از اوهایو به یاد آورد که او عضو کمیته ای بوده است که لایحهٔ ایلینوی را تصویب کرده است؛ او از آن لایحه طرفداری کرده بود و حالا از لایحهٔ مین نیز طرفداری می کرد. اسکار ای. کلر[ ج] از مینه سوتا از پیترز خواست تا تأیید نماید که هیچ هزینه ای برای دولت فدرال تراشیده نخواهد شد، که پیترز هم همین کار را کرد. [ ۳] کلی استون بریگز از تگزاس می خواست بداند که آیا مواد لایحهٔ مین مشابه مواد قانون ایلینوی است و پیترز از این موضوع اطمینان حاصل کرد. [ ۴] در بیستم مارس، وستال گزارشی به نیابت از کمیته اش تنظیم کرد و توصیه نمود که مجلس نمایندگان آن را تصویب کند و نامه ای از هیوستون تهیه کرد که اظهار می داشت خزانه داری هیچ اعتراضی به آن ندارد. [ ۵]
