نیلوفر هدایت

نیلوفر هدایت ( زاده ۱ ژانویه ۱۹۸۸ ) روزنامه نگار و مجری انگلیسی با اصلیت افغان است که میزبان پادکست اصلاح دوره[ ۱] و خبرنگار مباحثات دوحه است. [ ۲] او قبلاً در شبکه های بی بی سی، کانال ۴، نتفلیکس، فیوژن و گاردین کار می کرد و اخبار فوری، رویدادهای زنده و تحقیقات عمیق در برخی از خطرناک ترین نقاط جهان را پوشش می داد. کار او غالباً بر تحولات فرهنگی زنان، کودکان و خانواده ها در هنگام درگیری، به ویژه در زادگاهش افغانستان متمرکز است.
هدایت که در سال ۱۹۸۸ در کابل، افغانستان[ ۳] متولد شد، از سرزمین جنگ زده اش به انگلستان مهاجرت کرد. [ ۴] مادرش که مهندس عمران بود، مشغول نظافت اتاق های هتل بود و پدرش، استاد ریاضیات، به عنوان فروشنده فرش کار می کرد. [ ۵] هدایت درباره مهاجرتش گفته است: «در شمال لندن بزرگ شدم، هویت هرگز یک مسئله بزرگ نبود. من همیشه احساس می کردم که می توانم آزاد باشم، همانطور که می خواهم، در دنیایی احاطه شده ام که تفاوت و عجیب بودن در آن هنجار بود. »
در دسامبر ۲۰۱۲، او در برنامه بی بی سی Celebrity Mastermind ظاهر شد و سوم شد، و هری پاتر به عنوان موضوع تخصصی او بود. [ ۶]
هدایت در سال ۲۰۰۹ به بی بی سی سه پیوست و در سال ۲۰۱۱ عازم BBC Newsround شد. در سال ۲۰۱۴ وی بی بی سی را ترک کرد و به عنوان گزارشگر عمومی در کانال ۴ نیوز کار کرد. در سالهای ۲۰۱۵–۱۶ او روی The Traffickers for Lightbox Media کار کرد. [ ۷] [ ۸] [ ۹] او در اواخر سال ۲۰۱۶ به تیم تحقیقاتی Fusion Media پیوست و اکنون مجری تمام وقت فیوژن است. [ ۱۰]
در سال ۲۰۱۷ او به نام شد دانشگاه متروپولیتن منچستر و مسیر به زبان شمال غرب روزنامه نگار سال. [ ۱۱]
این مستند در سال ۲۰۱۰، به کارگردانی روحی حمید، [ ۱۲] هدایت را دنبال می کند که او برای اولین بار پس از خروج ۱۵ سال قبل به وطن خود بازمی گردد. او به عنوان یک نوجوان معمولی انگلیسی معرفی می شود، در حال خرید، بیرون رفتن و گذراندن وقت با دوستانش است. برخلاف بسیاری از ۲۱ ساله های دیگر، نل همچنین سابقه خود را در افغانستان ریشه دارد، جایی که والدینش در آنجا پرورش یافته اند و بیشتر خانواده بزرگ او در حال حاضر در آن زندگی می کنند. او تصمیم گرفت به افغانستان بازگردد تا این بخش از هویت خود را کشف کند و دریابد که چگونه زندگی زنان در افغانستان با سقوط طالبان تغییر کرده است. همان طور که او بعداً توضیح داد: من با زنانی ملاقات کردم که از یک جامعه مردسالار بسیار شکست خورده بودند، آنها خود را شهروندان درجه دو می پنداشتند. من دنیایی از خشونت شدید علیه آنها را پیدا کردم، جایی که آنها مانند حیوانات مورد معامله قرار می گرفتند - نه به عنوان یک انسان. دختران به دلیل تلاش برای فرار از ازدواج های سوء استفاده کننده در زندان بودند. من با این زنان گریه کردم، سعی کردم آنها را بفهمم و به آنها دلداری بدهم. به به به به انگلستان برگشتم و می دانستم که تغییر کرده ام. من از تجربه خود متواضع شدم، اما احساس سپاسگزاری قوی تر از مادرم وجود داشت، که مرا از چنین رنجی نجات داده بود. [ ۱۳]