نیلوفر رحمانی ( متولد ۱۳۷۰ در افغانستان ) نخستین زن خلبان هواگرد ثابت بال در تاریخ افغانستان، و نخستین زن خلبان در ارتش افغانستان پس از سقوط طالبان در سال ۱۳۸۰ است. [ ۱] از آنجا که خانواده نیلوفر رحمانی تهدید به مرگ شدند، او تصمیم به اتمام دوره آموزشی خلبانی گرفت و سرانجام در سال ۲۰۱۵، برنده جایزه بین المللی زنان شجاع از وزارت امور خارجه آمریکا شد. [ ۲]
نیلوفر رحمانی در سال ۱۳۷۰ خورشیدی در افغانستان به دنیا آمد. از کودکی سودای پرواز را در سر می گذراند؛ از این رو به آموختن زبان انگلیسی مشغول شد تا بتواند در مدرسه پرواز ثبت نام کند. وی توانست در سال ۲۰۱۰ وارد دوره آموزش خلبانی نیروی هوایی افغانستان شود و در سال ۲۰۱۲ با درجه ستوان دوم از این مدرسه، فارغ التحصیل شد.
دو پرواز در هلیکوپتر به عنوان کمک خلبان زن در کنار پدر خود در دوره اتحاد شوروی، الهام بخش اولیه او برای یادگیری پرواز بود. او اولین پرواز مستقلش را در شهریور ۱۳۹۱ با هواپیمای تک ملخه سسنا ۱۸۲ انجام داد. [ ۳] به انگیزه پرواز با هواگردهای بزرگ تر، نیلوفر وارد مدرسه پیشرفته پرواز شد و به زودی توانست با هواپیمای نظامی سسنا ۲۰۸ کاروان بپرد.
زنان خلبان معمولاً اجازه جابه جا کردن کشتکان و سربازان مجروح را ندارند ولی نیلوفر، پس از نشستن در یکی از مأموریت هایش، سربازانی زخمی را پیدا کرد و دستور به جابه جایی آن ها یافت.
وقتی موفقیت های نیلوفر رحمانی منتشر شد، خود و خانواده اش از طرف طالبان تهدید به مرگ شدند. به همین سبب خانواده او تا کنون بارها مجبور به نقل مکان شده اند، ولی ستوان دوم نیلوفر همچنان دست از مسیر خود برنداشته و به دنبال پرواز با هواگردهای بزرگ تر و همچنین آموزش زنان دیگر برای ورود به عرصه هوانوردی و خلبانی است.
در سال ۲۰۱۵ میلادی روزنامه «بیلد» آلمان، نیلوفر رحمانی که در نیروی هوایی افغانستان خدمت می کند را به عنوان زیباترین خلبان جهان معرفی کرده است. رحمانی به لحاظ حرفه اش با مشکلات زیادی در جامعه افغانستان روبروست، با این همه با انگیزه زیادی به کارش ادامه می دهد. [ ۴]
در سال ۲۰۱۸ درخواست وی مبنی بر پناهندگی به کشور آمریکا از سوی دولت آمریکا پذیرفته شد. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنیلوفر رحمانی در سال ۱۳۷۰ خورشیدی در افغانستان به دنیا آمد. از کودکی سودای پرواز را در سر می گذراند؛ از این رو به آموختن زبان انگلیسی مشغول شد تا بتواند در مدرسه پرواز ثبت نام کند. وی توانست در سال ۲۰۱۰ وارد دوره آموزش خلبانی نیروی هوایی افغانستان شود و در سال ۲۰۱۲ با درجه ستوان دوم از این مدرسه، فارغ التحصیل شد.
دو پرواز در هلیکوپتر به عنوان کمک خلبان زن در کنار پدر خود در دوره اتحاد شوروی، الهام بخش اولیه او برای یادگیری پرواز بود. او اولین پرواز مستقلش را در شهریور ۱۳۹۱ با هواپیمای تک ملخه سسنا ۱۸۲ انجام داد. [ ۳] به انگیزه پرواز با هواگردهای بزرگ تر، نیلوفر وارد مدرسه پیشرفته پرواز شد و به زودی توانست با هواپیمای نظامی سسنا ۲۰۸ کاروان بپرد.
زنان خلبان معمولاً اجازه جابه جا کردن کشتکان و سربازان مجروح را ندارند ولی نیلوفر، پس از نشستن در یکی از مأموریت هایش، سربازانی زخمی را پیدا کرد و دستور به جابه جایی آن ها یافت.
وقتی موفقیت های نیلوفر رحمانی منتشر شد، خود و خانواده اش از طرف طالبان تهدید به مرگ شدند. به همین سبب خانواده او تا کنون بارها مجبور به نقل مکان شده اند، ولی ستوان دوم نیلوفر همچنان دست از مسیر خود برنداشته و به دنبال پرواز با هواگردهای بزرگ تر و همچنین آموزش زنان دیگر برای ورود به عرصه هوانوردی و خلبانی است.
در سال ۲۰۱۵ میلادی روزنامه «بیلد» آلمان، نیلوفر رحمانی که در نیروی هوایی افغانستان خدمت می کند را به عنوان زیباترین خلبان جهان معرفی کرده است. رحمانی به لحاظ حرفه اش با مشکلات زیادی در جامعه افغانستان روبروست، با این همه با انگیزه زیادی به کارش ادامه می دهد. [ ۴]
در سال ۲۰۱۸ درخواست وی مبنی بر پناهندگی به کشور آمریکا از سوی دولت آمریکا پذیرفته شد. [ ۵]
wiki: نیلوفر رحمانی