نیل پستمن

نیل پستمن ( به انگلیسی: Neil Postman ) ( زاده ۸ مارس ۱۹۳۱ – درگذشت ۵ اکتبر ۲۰۰۳ ) ، منتقد اجتماعی، نویسنده، نظریه پرداز ارتباطات و استاد دانشگاه نیویورک بود. وی بیشتر به دلیل انتقاد از ارتباطات جمعی، به ویژه تلویزیون، باتوجه به تأثیرات آن بر ذهن در حال رشد کودکان شناخته شده است. [ ۱]
پستمن در مارس ۱۹۳۱ متولد شد. وی حدود چهل سال استاد علوم و فنون دانشگاه نیویورک بود. او یکی از منتقدان و صاحب نظران پرآوازه در عرصه رسانه و تکنولوژی می باشد. از پستمن حدود ۲۰ کتاب و بیش از ۲۰۰ مقاله به چاپ رسیده است. [ ۲] مشهورترین ( و بحث برانگیزترین ) اثر وی سرگرم کردن خود تا سرحد مرگ ( ۱۹۸۵ ) بود، با موضوعی علیه تلویزیون و اینکه چگونه همه چیز را به سرگرمی های پیش پا افتاده تبدیل می کند ( از جمله آموزش و اخبار ) . [ ۳]
وی در پنجاه و یک سالگی، کتابی به نام نابودی کودکی ( ۱۹۸۲ ) را منتشر کرد و در آن شرح داد که تلویزیون با از میان برداشتن مرز بین آگاهی کودکان و بزرگسالان، از یک سو خصلت کودکانه کودکان را کاهش می دهد و از سوی دیگر از بلوغ فکری و فرهنگی بزرگسالان می کاهد. [ ۴]
پستمن در کتاب معروف زندگی در عیش و مردن در خوشی ( ۱۹۸۶ ) که به بیش از ده زبان ترجمه شده است به بررسی وتحلیل و نقادی گسترده تلویزیون در بستر فناوری جدید می پردازد. [ ۵]
وی جوایز معتبر بسیاری دریافت داشته است. از جمله جایزه Christian Lindback، به خاطر کیفیت عالی در تدریس و آموزش و نیز جایزه جورج اورول ( ۱۹۸۷ ) ، به دلیل بیان و قلم شفاف و روشن.
نیل پستمن در ۷۲ سالگی و در سال ۲۰۰۳ میلادی به دلیل ابتلا به سرطان ریه درگذشت.
پستمن از دیدگاهی به شدت تحت تاثیر مارشال مک لوهان، نظریه پرداز و متفکر کانادایی و همچنین اقتصاددان سیاسی، هارولد اینیس بود. [ ۶] بخشی از مهم ترین تفکرات او به شرح زیر است:
• رسانه، پیام است ( The medium is the message ) وی با وام گرفتن از مک لوهان، توضیح داد که هر رسانه ( تلویزیون، رادیو، تایپوگرافی، بیان شفاهی ) پیام را تغییر می دهد و بر آن تاثیر می گذارد. برای مثال اخبار روزنامه و تلویزیون حتی اگر موضوع یکسانی داشته باشند، دارای دو پیام متفاوت هستند.
• آموزش ≠ سرگرمی ( Education ≠ entertainment ) نمایش هایی مانند سسمی استریت مدرسه را تضعیف می کند زیرا کودکان را تشویق می کند که مدرسه را دوست داشته باشند فقط اگر مدرسه مانند سسمی استریت باشد. مدرسه درباره سوال پرسیدن است؛ تلویزیون در مورد مصرف منفعل. مدرسه در مورد توسعه زبان است؛ تلویزیون توجه به تصاویر را می طلبد، همیشه سرگرم کننده است و در آن آموزش جدی نیست. پستمن نسبت به برابر دانستن تحصیل و سرگرمی ابراز تاسف می کرد، و معتقد بود با این کار کودکان هرگز آموزش جدی مدرسه را یاد نمی گیرند.
• نحوه گفتگو ما، تفکر ما است. ( How we talk is how we think ) "هر تغییر اساسی در شیوه گفتگو می تواند به تغییر دیدگاه منجر شود. " از این رو، بر سر برچسب ها و عناوین، جنگی بر پا است - اینکه کسی حامی سقط جنین است، طرفدار حق انتخاب یا حامی زندگی خوانده شود، همجنس باز یا همجنس گرا، میهن پرست یا تروریست و غیره. کلماتی که ما استفاده می کنیم معانی را منتقل می کنند، پس اگر بتوانید دیگران را متقاعد کنید که از کلمات مورد نظر شما استفاده کنند، به دنبال آن دیدگاه‎ها هم تغییر خواهد کرد.
• فناوری، یک شمشیر دو لبه است ( Technology is a doubled - edged sword ) فناوری می بخشد و می برد. چاپ به ما اجازه داد تا بهتر دانش را تدوین و منتقل کنیم اما در ازای آن خاطرات خود را کنار گذاشتیم. تلفن همراه به ما ارتباطی دائمی داد اما اکنون، حواسمان همیشه پرت آن است. [ ۷]