نِئل، لوئی اوژِن فِلیکْس (۱۹۰۴ـ۲۰۰۰)(Néel, Louis Eugene Felix)
نِئل، لوئی اوژِن فِلیکْس
فیزیک دان فرانسوی. در ۱۹۷۰، به سبب تحقیق در زمینۀ خواص مغناطیسی جامدات و پیش بینی وجود نوعی مغناطیس، با پادفِرومغناطیس، به جایزۀ نوبل فیزیک دست یافت. در مواد پادفِرومغناطیسی، آهن رباهای مولکولی به صورت یک درمیان در جهت های موازی قرار می گیرند و پذیرفتاری مغناطیسی بسیار کم آن ها با دما افزایش می یابد. پذیرفتاری در بالاتر از دمای معینی، که اکنون به دمای نِئل معروف است، اُفت می کند و ماده پارامغناطیس می شود. این رفتار مواد پادفرومغناطیس در ۱۹۳۸ به صورت تجربی تأیید شد. در ۱۹۴۷، نِئل خاطرنشان کرد که احتمالاً موادی وجود دارند که شدت میدان آهن رباهای مولکولی شان با هم مساوی نیست. این پدیده را فِری مغناطیس می گویند که در بعضی فریت ها و آهن رباهای طبیعی دیده می شود. او خاصیت مغناطیسی بعضی از سنگ ها را نیز توضیح داد و از این راه توانست تاریخ گذشتۀ میدان مغناطیسی زمین را بررسی کند. نئل در لیون زاده شد و در ۱۹۳۲، از دانشسرای عالی استراسبورگ دکترا گرفت. در ۱۹۳۷، استاد فیزیک دانشگاه استراسبورگ شد. بعدها به دانشگاه گرونوبلمنتقل شد و تا ۱۹۷۶ استاد فیزیک آن جا بود. در ۱۹۵۴ به مدیریت، و در ۱۹۷۱ به ریاست مؤسسۀ پلی تکنیک گرونوبل رسید. در ۱۹۵۶، مدیر مؤسسۀ مطالعات هسته ای گرونوبل شد.
نِئل، لوئی اوژِن فِلیکْس
فیزیک دان فرانسوی. در ۱۹۷۰، به سبب تحقیق در زمینۀ خواص مغناطیسی جامدات و پیش بینی وجود نوعی مغناطیس، با پادفِرومغناطیس، به جایزۀ نوبل فیزیک دست یافت. در مواد پادفِرومغناطیسی، آهن رباهای مولکولی به صورت یک درمیان در جهت های موازی قرار می گیرند و پذیرفتاری مغناطیسی بسیار کم آن ها با دما افزایش می یابد. پذیرفتاری در بالاتر از دمای معینی، که اکنون به دمای نِئل معروف است، اُفت می کند و ماده پارامغناطیس می شود. این رفتار مواد پادفرومغناطیس در ۱۹۳۸ به صورت تجربی تأیید شد. در ۱۹۴۷، نِئل خاطرنشان کرد که احتمالاً موادی وجود دارند که شدت میدان آهن رباهای مولکولی شان با هم مساوی نیست. این پدیده را فِری مغناطیس می گویند که در بعضی فریت ها و آهن رباهای طبیعی دیده می شود. او خاصیت مغناطیسی بعضی از سنگ ها را نیز توضیح داد و از این راه توانست تاریخ گذشتۀ میدان مغناطیسی زمین را بررسی کند. نئل در لیون زاده شد و در ۱۹۳۲، از دانشسرای عالی استراسبورگ دکترا گرفت. در ۱۹۳۷، استاد فیزیک دانشگاه استراسبورگ شد. بعدها به دانشگاه گرونوبلمنتقل شد و تا ۱۹۷۶ استاد فیزیک آن جا بود. در ۱۹۵۴ به مدیریت، و در ۱۹۷۱ به ریاست مؤسسۀ پلی تکنیک گرونوبل رسید. در ۱۹۵۶، مدیر مؤسسۀ مطالعات هسته ای گرونوبل شد.
wikijoo: نیل،_لویی_اوژن_فلیکس_(۱۹۰۴ـ۲۰۰۰)