نیساری

لغت نامه دهخدا

نیساری. ( اِ ) سپاهی و لشکری ، و آن قسم دوم است از چهار قسم طوایف انسان که جمشید قرار داده بود . ( از برهان ) ( از رشیدی ) ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ). نیز رجوع به واژه نامک ، تألیف عبدالحسین نوشین ، ذیل «کاتوزیان » شود :
صفی بر دگر دست بنشاندند
همی نام نیساریان خواندند.
کجا شیرمردان جنگاورند
فروزنده لشکر و کشورند.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

( اسم ) سپاهی لشکری . توضیح فردوسی دربار. طبق. دوم از طبقات چهار گان. زمان چمشید گوید : (( صفی بر دگر دست بنشاندند همی نام نیساریان خواندند . ) ) ( شا. بخ . ۲۴ : ۱ ) کلم. ( نیساریان ) در زبانهای ایرانی سابقه ندارد و بی شک محرف کلم. دیگریست از ریش. آرتیستار بمعنی رزمی و سپاهی . همین کلمه است که در فارسی بصورت ( ارتیشدار ) آمده . مسعودی ( ارتشتاران سالار ) بمعنی فرمانده سپاه ( در عصر ساسانی ) آورده است . بنابراین قراین تصور میرود که نیساریان در مصراع فردوسی محرف ( رشتاریان ) مخفف ( رتشتاریان ) و ( ارتشتاریان ) ( بجهت ضرورت شعر ) باشد و مصراع فردوسی را چنین میتوان خواند : ( همی نام رشتاریان خواندند . )

فرهنگ معین

(نِ ) (اِ. ) سپاهی ، لشکری .

فرهنگ عمید

۱. سپاهی، لشکری.
۲. سرباز داوطلب.

دانشنامه آزاد فارسی

نِیْساری
(جمع: نیساریان) در شاهنامۀ فردوسی، سپاهیان و دومین طبقه از چهار طبقۀ اجتماعی . فردوسی از این طبقه در دورۀ جمشید نام می برد؛ اما این طبقه در همۀ دوره های تاریخی ، به ویژه در دوره های اشکانی و ساسانی وجود داشته است .
wikijoo: نیساری

پیشنهاد کاربران

بپرس