نیایش امام حسین در بامداد عاشورا

[ویکی فقه] سپیده دم عاشورا امام حسین (علیه السلام) با اصحابش نماز صبح را خواند و دست مبارکش را بسوی آسمان برداشت و با خداوند به راز و نیاز پرداخت.
از علی بن حسین روایت شده است که فرمود: در بامداد عاشورا، بعد از آنکه لشکر دشمن رو به امام حسین آورد، حضرت دستان خود را به سوی آسمان بلند کرد، و عرضه داشت «خداوندا، تو تکیه گاه من در هر اندوه، و امید من در هر سختی هستی. تو در هر پیشامدی تکیه گاه و مایه پشت گرمی منی، چه بسا غم های گرانی که دل در آن سیست می گردد و چاره از کف می رود، دوست دست از یاری برمی دارد و دشمن نکوهشی می کند، و من آن را به پیشگاه تو آوردم و از آن به تو شکوه کردم و فقط به سوی تو رو کردم و نه دیگران، و چاره اش را از غیر تو نجستم؛ پس تو مرا گشایش دادی و آن غم ها را زدودی. خداوندا، تو ولی هر نعمت و صاحب هر نیکی و غایت هر خواسته ای (اللَّهُمَّ انت ثقتی فِی کل کرب، ورجائی فِی کل شدة، وانت لی فِی کل امر نزل بی ثقة وعدة، کم من هم یضعف فِیهِ الفؤاد، وتقل فِیهِ الحیلة، ویخذل فِیهِ الصدیق، ویشمت فِیهِ العدو، انزلته بک، وشکوته الیک، رغبة منی الیک عمن سواک، ففرجته وکشفته، فانت ولی کل نعمة، وصاحب کل حسنة، ومنتهی کل رغبة)» ابن عساکر این مناجات را با اندک تفاوتی در ترجمة الحسین آورده است.
روایت امام صادق
ابن قولویه قمی در کامل الزیارات با سلسلهٔ سند خود از حسین بن ابی العلاء از امام صادق نقل می کند که امام حسین در روزی که به شهادت رسید، به یارانش چنین فرمود: گواهی می دهم که اجازهٔ کشته شدن شما صادر شده است؛ پس تقوای الهی رعایت و صبر پیشه کنید (عن ابی عبدالله قال: ان الحسین بن علی و قال لاصحابه یوم اصیبوا: اشهد انه قد اذن فی قتلکم قاتقوالله و اصبروا.).