نگهداری زیستی یا حفظ حیات ( به انگلیسی: Bioretention ) فرایندی است که در آن آلاینده ها و رسوب - از جریان فاضلاب ناشی از بارندگی حذف شده باشند. فاضلاب ناشی از بارندگی د ر مناطقی که نواری از چمن – بستر شن و ماسه – برکه لایه های الی – ماده شیمیایی – هر یک از اجزای منطقه خاک کشاورزی - و گیاهان باشد - انباشته می شود. این جریان ابتدا از بستر شن عبور می کند که سرعت و شدت جریان را آهسته می کند و در مناطقی که شامل لایه های آلی یا پوشش گیاهی و خاکی که در زیر گیاهان است پخش می شود. مناطق نفوذپذیر درجه بندی می شوند. آب به عمق ۱۵ سانتی متر نفوذ می کند و آرام آرام به مناطق نگهداری زیستی منتشر می شوند. مناطق نگهداری زیستی جریان به گونه ای عمل می کنند که جریان اضافی را از خود دور می کنند. آب ذخیره شده در مناطق نگهداری زیستی پس از چند روز به خاک زیرین می رسد.
هر یک از اجزای مناطق نگهداری زیستی طوری طراحی شده اند که هر کدام عملکرد خاصی دارند. بخش میانی چمن خاک رس در خاک جریان ورودی را کاهش می دهد و ذرات ریز درون جریان را فیلتر می کند. بستر شن سرعت را کاهش می دهد - ذرات را فیلتر می کند – و جریان را به سمت مناطق نگهداری زیستی هدایت می کند. هوادهی و زهکشی خاک محصولات در نیم متری بستر شن اتفاق می افتد. مناطق گودالی انبار آبی را فراهم می کنند که عمل تصفیه جریان آب انجام شود؛ و برخی از ذرات در بستر شن یا حاشیهٔ چمن تصفیه نمی شود. لایه های آلی و شیمیایی آلاینده هایی را تصفیه می کنند و محیطی را به وجود می آورد که باعث رشد میکروارگانیسم هایی شود که تولیدات نفتی را کاهش دهد. این لایه مانند لایه لاشبرگ جنگل هستند و از فرسایش و خشک شدن خاک زیرین جلوگیری می کنند. پوشش گیاهی مانع فرسایش می شوند. حداکثر جریانی که باعث فرسایش زمین های دارای پوشش گیاهی می شود ۰٫۳ متر بر ثانیه است و برای مالپ یا مواد شیمیایی ۰٫۹ متر در ثانیه است. خاک رس موجود در خاک محصولات مکانی را برای جذب هیدروکربن – فلزات - مواد مغذی و دیگر مواد آلاینده فراهم می کند. برخی از انبار فاضلاب ناشی از فاضلاب توسط مخازنی در خاک محصولات به وجود می آیند. طراحی مناطق نگهداری زیستی بعد از محدودیت های مکانی تعیین می شود مانند مناطق خوب – خاک های زیرین - پوشش گیاهی – و زهکشی. مکان های با خاک رس برای مناطق نگهداری زیستی مناسب هستند زیرا خاک حفاری شده توانایی استفاده برای کاشت گیاهان را دارند؛ بنابراین هزینهٔ واردات خاک کاشت را حذف می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهر یک از اجزای مناطق نگهداری زیستی طوری طراحی شده اند که هر کدام عملکرد خاصی دارند. بخش میانی چمن خاک رس در خاک جریان ورودی را کاهش می دهد و ذرات ریز درون جریان را فیلتر می کند. بستر شن سرعت را کاهش می دهد - ذرات را فیلتر می کند – و جریان را به سمت مناطق نگهداری زیستی هدایت می کند. هوادهی و زهکشی خاک محصولات در نیم متری بستر شن اتفاق می افتد. مناطق گودالی انبار آبی را فراهم می کنند که عمل تصفیه جریان آب انجام شود؛ و برخی از ذرات در بستر شن یا حاشیهٔ چمن تصفیه نمی شود. لایه های آلی و شیمیایی آلاینده هایی را تصفیه می کنند و محیطی را به وجود می آورد که باعث رشد میکروارگانیسم هایی شود که تولیدات نفتی را کاهش دهد. این لایه مانند لایه لاشبرگ جنگل هستند و از فرسایش و خشک شدن خاک زیرین جلوگیری می کنند. پوشش گیاهی مانع فرسایش می شوند. حداکثر جریانی که باعث فرسایش زمین های دارای پوشش گیاهی می شود ۰٫۳ متر بر ثانیه است و برای مالپ یا مواد شیمیایی ۰٫۹ متر در ثانیه است. خاک رس موجود در خاک محصولات مکانی را برای جذب هیدروکربن – فلزات - مواد مغذی و دیگر مواد آلاینده فراهم می کند. برخی از انبار فاضلاب ناشی از فاضلاب توسط مخازنی در خاک محصولات به وجود می آیند. طراحی مناطق نگهداری زیستی بعد از محدودیت های مکانی تعیین می شود مانند مناطق خوب – خاک های زیرین - پوشش گیاهی – و زهکشی. مکان های با خاک رس برای مناطق نگهداری زیستی مناسب هستند زیرا خاک حفاری شده توانایی استفاده برای کاشت گیاهان را دارند؛ بنابراین هزینهٔ واردات خاک کاشت را حذف می کند.
wiki: نگهداری زیستی