واکنش ها و گفته های انتقادی و سیاسیِ محمّدرضا شجریان موضوع بحث و مطالعه بوده است. او به سیاست های حکومت های ایران و نقض حقوق هنرمندان در جمهوری اسلامی ایران معترض بوده است.
شجریان در همراهی با معترضانِ سالِ ۱۳۸۸ تصنیفِ «زبان آتش» ( «تفنگت را زمین بگذار» ) را خواند. وی، با اینکه می گفت سیاسی نیست، آثارش ناخودآگاه با سیاست گره خورده است.
... [مشاهده متن کامل]
به دلیل موضع گیری های سیاسی شجریان، در روزنامه کیهان به وی اتهاماتی، از جمله، مهره اجنبی و همکاری با دشمن، زده شد؛ با این حال، پرونده شکایت شجریان، پس از یک دهه معطل ماندن در قوه قضاییه، بی نتیجه، بسته شد.
او پیش تر نیز گفته بود که به دلیل تهدید شدن از سوی یکی از آیت الله ها به مصادره دارایی هایش ناگزیر شده بود که دارایی ها، از جمله، نوارهای آوازش را تا سه بار، جابه جا کند. وی همچنین آواز «شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار، مهربانی کی سر آمد شهریاران چه شد؟! ( آلبوم بیداد همایون ) » را در اعتراض به بیداد و وضعیت سیاسی چند سال نخست انقلاب ( ۵۷ ) خوانده بود.
آلبوم سیاسی دیگر وی یعنی «آلبوم قاصدک» ( جماعتی که نظر را حرام می گویند، نظر حرام بکردند و خون خلق حلال ) از سوی وزارت ارشاد اسلامی، مجوز نگرفت و به صورت زیرزمینی منتشر شد.
پس از اعتراضات سراسری سال ۱۳۸۸ ( جنبش سبز ایران ) ، هیچ یک از آوازهای وی به درخواست خودش دیگر پخش نشد.
شجریان با اینکه نامش در فهرست تجلیل در جشنواره فجر - که هر ساله به مناسبت سالگرد پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ برگزار می شود - قرار گرفت، به آن جشنواره نرفت.
همایون شجریان، پسر محمد رضا شجریان در هنگام به خاک سپاری پدر، در برابر شعارهای سیاسی مردم بر ضد حکومت جمهوری اسلامی، گفت که مرگ پدرم را سیاسی نکنید، زیرا هنر فراتر از سیاست است. بعداً یکی از تحلیل گران سیاسی ( زیباکلام ) در واکنش به این صحبت گفت که علاقه و احترام مردم به استاد شجریان، به خاطر هنر و آواز او نیست؛ بلکه به خاطر مسائل سیاسی است.
در اعتراض به کشتار ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ و آتش سوزی سینما رکس آبادان نامهٔ استعفای هوشنگ ابتهاج، محمدرضا شجریان و محمدرضا لطفی از رادیو که به خطّ شجریان تنظیم شده و درآن آمده است:
وقایع ناگوار اخیر ایران و واقعه تأسف بار و دلخراش در آتش سوختن بیش از چهارصد نفر در آبادان به دست آتش افروزان و همچنین کشتار مستمر که در سراسر ایران همه را عزادار ساخته است، دل و دماغی برای ما باقی نگذاشته که بتوانیم کنسرتی برگزار کنیم. «جز ناله های زار چه آرد هوای نای».
شجریان در همراهی با معترضانِ سالِ ۱۳۸۸ تصنیفِ «زبان آتش» ( «تفنگت را زمین بگذار» ) را خواند. وی، با اینکه می گفت سیاسی نیست، آثارش ناخودآگاه با سیاست گره خورده است.
... [مشاهده متن کامل]
به دلیل موضع گیری های سیاسی شجریان، در روزنامه کیهان به وی اتهاماتی، از جمله، مهره اجنبی و همکاری با دشمن، زده شد؛ با این حال، پرونده شکایت شجریان، پس از یک دهه معطل ماندن در قوه قضاییه، بی نتیجه، بسته شد.
او پیش تر نیز گفته بود که به دلیل تهدید شدن از سوی یکی از آیت الله ها به مصادره دارایی هایش ناگزیر شده بود که دارایی ها، از جمله، نوارهای آوازش را تا سه بار، جابه جا کند. وی همچنین آواز «شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار، مهربانی کی سر آمد شهریاران چه شد؟! ( آلبوم بیداد همایون ) » را در اعتراض به بیداد و وضعیت سیاسی چند سال نخست انقلاب ( ۵۷ ) خوانده بود.
آلبوم سیاسی دیگر وی یعنی «آلبوم قاصدک» ( جماعتی که نظر را حرام می گویند، نظر حرام بکردند و خون خلق حلال ) از سوی وزارت ارشاد اسلامی، مجوز نگرفت و به صورت زیرزمینی منتشر شد.
پس از اعتراضات سراسری سال ۱۳۸۸ ( جنبش سبز ایران ) ، هیچ یک از آوازهای وی به درخواست خودش دیگر پخش نشد.
شجریان با اینکه نامش در فهرست تجلیل در جشنواره فجر - که هر ساله به مناسبت سالگرد پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ برگزار می شود - قرار گرفت، به آن جشنواره نرفت.
همایون شجریان، پسر محمد رضا شجریان در هنگام به خاک سپاری پدر، در برابر شعارهای سیاسی مردم بر ضد حکومت جمهوری اسلامی، گفت که مرگ پدرم را سیاسی نکنید، زیرا هنر فراتر از سیاست است. بعداً یکی از تحلیل گران سیاسی ( زیباکلام ) در واکنش به این صحبت گفت که علاقه و احترام مردم به استاد شجریان، به خاطر هنر و آواز او نیست؛ بلکه به خاطر مسائل سیاسی است.
در اعتراض به کشتار ۱۷ شهریور ۱۳۵۷ و آتش سوزی سینما رکس آبادان نامهٔ استعفای هوشنگ ابتهاج، محمدرضا شجریان و محمدرضا لطفی از رادیو که به خطّ شجریان تنظیم شده و درآن آمده است:
وقایع ناگوار اخیر ایران و واقعه تأسف بار و دلخراش در آتش سوختن بیش از چهارصد نفر در آبادان به دست آتش افروزان و همچنین کشتار مستمر که در سراسر ایران همه را عزادار ساخته است، دل و دماغی برای ما باقی نگذاشته که بتوانیم کنسرتی برگزار کنیم. «جز ناله های زار چه آرد هوای نای».
