نکرت
لغت نامه دهخدا
نکرة. [ن َ ک َ رَ ] ( ع اِمص ) ناشناسائی. ( منتهی الارب ). اسم است انکار را. ( از منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).
نکرة. [ ن َ ک ِ رَ ] ( ع اِمص ) ناشناسائی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). انکار کسی چیزی را. ( از متن اللغة ). ناشناختن. ( ترجمان علامه جرجانی ص 101 ) ( زوزنی ). خلاف معرفة. ( منتهی الارب ). رجوع به نکره شود.
- اسم نکرة ؛ آنکه در وی خصوصیتی نباشد مثل رجل و نحو آن. ( منتهی الارب ). رجوع به نکره شود.
|| ( اِ ) پوستکی سبز که از شکم با بچه بیرون آید. || ریش و آبله پر از خون و ریم. ( منتهی الارب ). آنچه از خون و چرک که ازخراج بیرون آید. ( ناظم الاطباء ) ( از متن اللغة ). در بیماری زحیر چرک و خونی که از شکم دفع شود. ( ناظم الاطباء ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
گروهی دیگر . . . گویند که ماعلم تصوف و معرفت می گوییم و ایشان اندر عین نکرت اند.
_ ( کشف المحجوب هجویری )
_ ( کشف المحجوب هجویری )