نکد

[ویکی الکتاب] تکرار در قرآن: ۱(بار)
. نَکْد (بروزن فلس) به معنی مشقت و قلت است «نَکِدَ الْعیشُ: عَسَرَوَاشْتَدَّ» یعنی زندگی به سختی و عسرت رسید «نَکِدَالْبِئْرُ: قَلَّ ماءُهُ» یعنی آب چاه کم شد. «نَکِد» به فتح نون وکسر کاف به معنی قلیل الخیر است یعنی: سرزمین پاک روییدنی آن باذن خدایش می‏روید و زمینی که شوره زار و خبیث است نباتش نمی‏روید مگر کم فائده این لفظ یکبار بیشتر در قرآن مجید نیامده است. در المیزان فرموده: این آیه نسبت به آیه ماقبل مفید آن است که رحمت الهی نسبت به خلق یکنواخت و عام است و اختلاف در قبول رحمت راجع بخود مردم است (بعضی طیب اند رحمت در آنها اثر تمام دارد و بعضی خبیث اند که استفاده کم از آن می‏برند).