نژادهای شتر در ایران عبارتند از نژادهای زیر:
شتر یک کوهانه با جثه ای قوی است که جزو شتران شیری می باشد بیشتر در منطقه ترکمن صحرا، گرگان و گنبد و شمال استان خراسان شمالی پراکنده اند و جمعیت آن در حدود ۳۳۰۰ نفر می باشد. شتر ترکمنی از لحاظ سواری نیز مورد استفاده قرار می گیرد حد متوسط بار برای شترهای متوسط الجثه ۱۴۰ کیلوگرم است که می تواند آن را روزانه تا مسافت ۳۵ - ۴۵ کیلومتر حمل کند. ترکمن ها شتر را به اسامی متفاوتی می خوانند :بارگار، ارونا، لوک، مایا، کایونف بلخی، نرجا و غیره. رنگ شتر تر کمن معمولاً از قهوه ای روشن تا قهوه ای تیره است. پشم آن تا حدودی مجعد است که این صفت آن را از سایر شترها متمایز می سازد. در گذشته های نه چندان دور، تجار شتر آذربایجانی به منطقه ترکمن صحرا می رفتند و این شترها را از ترکمن ها می خریدند و به شاهرود و سایر شهرها می بردند. به همین جهت است که تعداد اندکی از این شترها در آذربایجان شرقی نیز دیده شده اند. پشم شتر ترکمن را هر سال در بهار می چینند و پشم چینی کار مردان ترکمن است. براساس آمار اداره کشاورزی گنبد کاووس تعداد شتران ترکمن در حدود ۳۰۰۰ نفر بوده است که از این تعداد ۱۰۰۰ نفر در حومه گنبد کاووس و ۱۳۰۰ نفر در مراوه تپه و هفتصد نفر در «داشلی برون» بوده است. در طی بررسی هایی که گوکلانی ( ۱۳۶۶ ) بر روی شتر ترکمن نموده است اظهار می دارد که اسدیته شیر این شتران ( ۲۱٪ ) وزن مخصوص آن ( ۱۰۳۱ ) میزان چربی آن ( ۱۶٫۴٪ ) میزان لاکتوز ( ۲۴٫۴٪ ) ماده خشک ( ۳۸٫۱۲٪ ) خاکستر ( ۷۷٪ ) و پروتئین ( ۹٫۲٪ ) بوده است. میانگین طول بدن شتران ترکمن ۱۴۵ سانتی متر و میانگین ارتفاع بدن ۱۷۵ سانتی متر، و میانگین دور سینه ۱۸۹ سانتی متر و میانگین عمق سینه ۸۳ سانتی متر و میانگین تولید سالیانه کرک در حدود دو کیلوگرم و میانگین لاشه کشتار شده ۱۸۷ کیلوگرم و میانگین وزن دیلاقهای متولد شده ۲۳ کیلوگرم است. پرورش شتر ترکمنی عمدتاً در مناطق گمیشان، بندر ترکمن، آق قلا، گنبد ومراوه تپه صورت می گیرد به طوری که نام یکی از طوایف و تیره های مهم ترکمنان، از شاخهٔ آتابای ایل یموت، دوجی یا دیه جی است که در قدی به حرفه شترداری می پرداخته اند.
... [مشاهده متن کامل]
این شتران جزو نژاد گوشتی - شیری هستند و در سطح استان سیستان و بلوچستان مخصوصاً اطراف زاهدان، خاش، ایرانشهر و چابهار پراکنده اند، این شتران کم پشم هستند و جهت بارکشی و سواری نیز از آن ها استفاده می شود و بسیاری از کالاهای قاچاق توسط این حیوان بین مرزنشینان دو کشور ایران و پاکستان رد و بدل می گردد. با توجه به اینکه قیمت شتر در این منطقه پایین تر از قیمت آن در بسیاری از استان های دیگر است به همین جهت بسیاری از تجار چوبدار اقدام به خرید این شتران نموده و جهت کشتار، این شتران را به استان های خراسان جنوبی، اصفهان و یزد، تهران و قم و سمنان می برند. این نژاد معمولاً قهوه ای رنگ و از تیپ جماز است.
شتر یک کوهانه با جثه ای قوی است که جزو شتران شیری می باشد بیشتر در منطقه ترکمن صحرا، گرگان و گنبد و شمال استان خراسان شمالی پراکنده اند و جمعیت آن در حدود ۳۳۰۰ نفر می باشد. شتر ترکمنی از لحاظ سواری نیز مورد استفاده قرار می گیرد حد متوسط بار برای شترهای متوسط الجثه ۱۴۰ کیلوگرم است که می تواند آن را روزانه تا مسافت ۳۵ - ۴۵ کیلومتر حمل کند. ترکمن ها شتر را به اسامی متفاوتی می خوانند :بارگار، ارونا، لوک، مایا، کایونف بلخی، نرجا و غیره. رنگ شتر تر کمن معمولاً از قهوه ای روشن تا قهوه ای تیره است. پشم آن تا حدودی مجعد است که این صفت آن را از سایر شترها متمایز می سازد. در گذشته های نه چندان دور، تجار شتر آذربایجانی به منطقه ترکمن صحرا می رفتند و این شترها را از ترکمن ها می خریدند و به شاهرود و سایر شهرها می بردند. به همین جهت است که تعداد اندکی از این شترها در آذربایجان شرقی نیز دیده شده اند. پشم شتر ترکمن را هر سال در بهار می چینند و پشم چینی کار مردان ترکمن است. براساس آمار اداره کشاورزی گنبد کاووس تعداد شتران ترکمن در حدود ۳۰۰۰ نفر بوده است که از این تعداد ۱۰۰۰ نفر در حومه گنبد کاووس و ۱۳۰۰ نفر در مراوه تپه و هفتصد نفر در «داشلی برون» بوده است. در طی بررسی هایی که گوکلانی ( ۱۳۶۶ ) بر روی شتر ترکمن نموده است اظهار می دارد که اسدیته شیر این شتران ( ۲۱٪ ) وزن مخصوص آن ( ۱۰۳۱ ) میزان چربی آن ( ۱۶٫۴٪ ) میزان لاکتوز ( ۲۴٫۴٪ ) ماده خشک ( ۳۸٫۱۲٪ ) خاکستر ( ۷۷٪ ) و پروتئین ( ۹٫۲٪ ) بوده است. میانگین طول بدن شتران ترکمن ۱۴۵ سانتی متر و میانگین ارتفاع بدن ۱۷۵ سانتی متر، و میانگین دور سینه ۱۸۹ سانتی متر و میانگین عمق سینه ۸۳ سانتی متر و میانگین تولید سالیانه کرک در حدود دو کیلوگرم و میانگین لاشه کشتار شده ۱۸۷ کیلوگرم و میانگین وزن دیلاقهای متولد شده ۲۳ کیلوگرم است. پرورش شتر ترکمنی عمدتاً در مناطق گمیشان، بندر ترکمن، آق قلا، گنبد ومراوه تپه صورت می گیرد به طوری که نام یکی از طوایف و تیره های مهم ترکمنان، از شاخهٔ آتابای ایل یموت، دوجی یا دیه جی است که در قدی به حرفه شترداری می پرداخته اند.
... [مشاهده متن کامل]
این شتران جزو نژاد گوشتی - شیری هستند و در سطح استان سیستان و بلوچستان مخصوصاً اطراف زاهدان، خاش، ایرانشهر و چابهار پراکنده اند، این شتران کم پشم هستند و جهت بارکشی و سواری نیز از آن ها استفاده می شود و بسیاری از کالاهای قاچاق توسط این حیوان بین مرزنشینان دو کشور ایران و پاکستان رد و بدل می گردد. با توجه به اینکه قیمت شتر در این منطقه پایین تر از قیمت آن در بسیاری از استان های دیگر است به همین جهت بسیاری از تجار چوبدار اقدام به خرید این شتران نموده و جهت کشتار، این شتران را به استان های خراسان جنوبی، اصفهان و یزد، تهران و قم و سمنان می برند. این نژاد معمولاً قهوه ای رنگ و از تیپ جماز است.
