نویسه های چینی که به اشتباه به آن الفبای چینی یا حروف چینی هم گفته می شود، یک مجموعه واژه نگاشت است که برای نوشتن زبان چینی ( هانتسو ) ، زبان ژاپنی ( کانجی ) و به میزان کمتری زبان کره ای ( هانجا ) مورد استفاده قرار می گیرند. حروف چینی در گذشته برای نگارش ویتنامی ( هانتو ) به کار برده می شد. تعدادی از زبان های کوچک تر آسیا نیز در گذشته از این کاراکترها استفاده کرده اند یا هم اینک نیز استفاده می کنند. سامانه نگارش زبان چینی کهن ترین سامانه نگارش است که در طول تاریخ بی وقفه از آن استفاده شده است. بیش از ۴۷٬۰۰۰ کاراکتر چینی وجود دارد که بخش بزرگی از آن امروزه به ندرت به کار برده می شود.
در سامانهٔ نگارش چینی، هریک از کاراکترها تک هجایی هستند و به طور معمول با یکی از هجاهای گفتاری مطابقت می کنند. این هجاها هرکدام دارای معنایی پایه ای و ساده هستند. بااین حال، هرچند بعضی از معانی و واژه ها با یک هجای ساده نوشته می شوند، برای نوشتن بیشتر آن ها در چینی ماندارین به دو یا بیش از دو کاراکتر نیاز است، و بنابراین چندهجایی محسوب می شوند و از ترکیب آن ها معناهای تازه ای به وجود می آید که درعین ارتباط با معنای تک تک واژه های نخستین، مفهوم تازه ای می آفرینند. کاراکترها به دو گروه تقسیم می شوند. اولین نقاشی های باستانی، این کاراکترها از نقاشی اشیاء در زندگی روزمره احتمالاً بیش از ۱۰٬۰۰۰ سال پیش گرفته شده اند. در دوره ۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰ سال پیش این تصاویر با نمادهای غیرمستقیم و انتزاعی افزوده شده است.
پادشاهی های مختلف در منطقه چین از کاراکترهای مختلفی استفاده می کردند و همه این ها کاملاً گیج کننده می شد. این کشف نوشتن روی استخوان های اوراکل از اواخر دودمان شانگ ( ۱۲۰۰ سال پیش از میلاد ) بود که به دانش کاراکترهای مورد استفاده در دوران باستان بسیار افزوده است.
طبق سنتcangjie بود که کاراکترها در زمان امپراتور زرد ابداع شد. وی رد پاها از حیوانات و پرندگان را مشاهده کرد و فهمید که شکل آن چگونه حیوان را شناسایی کرده است.
از این ایده او همان اصل را برای ابداع تصاویر برای بسیاری از اشیاء روزمره ( خورشید، ماه، زمین، ابرها، پرندگان، حیوانات و غیره ) به کار برد. این کاراکترها راهشان را به طرف ژاپنی کانجی و خطوط کره ای هانگول به راه انداختند، بنابراین یادگیری کاراکترهای چینی به شما کمک می کند کمی زبان ژاپنی و کره ای را متوجه شوید.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سامانهٔ نگارش چینی، هریک از کاراکترها تک هجایی هستند و به طور معمول با یکی از هجاهای گفتاری مطابقت می کنند. این هجاها هرکدام دارای معنایی پایه ای و ساده هستند. بااین حال، هرچند بعضی از معانی و واژه ها با یک هجای ساده نوشته می شوند، برای نوشتن بیشتر آن ها در چینی ماندارین به دو یا بیش از دو کاراکتر نیاز است، و بنابراین چندهجایی محسوب می شوند و از ترکیب آن ها معناهای تازه ای به وجود می آید که درعین ارتباط با معنای تک تک واژه های نخستین، مفهوم تازه ای می آفرینند. کاراکترها به دو گروه تقسیم می شوند. اولین نقاشی های باستانی، این کاراکترها از نقاشی اشیاء در زندگی روزمره احتمالاً بیش از ۱۰٬۰۰۰ سال پیش گرفته شده اند. در دوره ۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰ سال پیش این تصاویر با نمادهای غیرمستقیم و انتزاعی افزوده شده است.
پادشاهی های مختلف در منطقه چین از کاراکترهای مختلفی استفاده می کردند و همه این ها کاملاً گیج کننده می شد. این کشف نوشتن روی استخوان های اوراکل از اواخر دودمان شانگ ( ۱۲۰۰ سال پیش از میلاد ) بود که به دانش کاراکترهای مورد استفاده در دوران باستان بسیار افزوده است.
طبق سنتcangjie بود که کاراکترها در زمان امپراتور زرد ابداع شد. وی رد پاها از حیوانات و پرندگان را مشاهده کرد و فهمید که شکل آن چگونه حیوان را شناسایی کرده است.
از این ایده او همان اصل را برای ابداع تصاویر برای بسیاری از اشیاء روزمره ( خورشید، ماه، زمین، ابرها، پرندگان، حیوانات و غیره ) به کار برد. این کاراکترها راهشان را به طرف ژاپنی کانجی و خطوط کره ای هانگول به راه انداختند، بنابراین یادگیری کاراکترهای چینی به شما کمک می کند کمی زبان ژاپنی و کره ای را متوجه شوید.
wiki: نویسه های چینی