نویز: اقتصاد سیاسی موسیقی ( به فرانسوی: Bruits: essai sur l'economie politique de la musique ) کتابی نوشته ژاک آتالی، اقتصاددان و محقق فرانسوی است که در مورد نقش موسیقی در اقتصاد سیاسی است.
استدلال اساسی آتالی در نویز: اقتصاد سیاسی موسیقی این است که موسیقی، به عنوان یک فرم فرهنگی، به شیوه تولید در هر جامعه ای گره خورده است. اگرچه این ایده در مارکسیسم آشناست، اما تازگی کار آتالی این است که درک سنتی در مورد چگونگی وقوع انقلاب ها در شیوه تولید را معکوس می کند:
... [مشاهده متن کامل]
« اولین کسی است که به دیگر پیامد منطقی احتمالی مدل «تعامل متقابل» اشاره می کند - یعنی امکان روبنا ( به انگلیسی: superstructure ) برای پیش بینی تحولات تاریخی، برای پیش بینی شکل های اجتماعی جدید به شیوه ای نبوی و بشارتی. استدلال نویز این است که موسیقی، به دلایلی که خود بیش تعیین شده اند، در میان هنرها منحصر به فرد است و بشارت می دهد؛ که موسیقی امروز هم وعده ای برای شیوه ای جدید و رهایی بخشی از تولید است و هم تهدیدی برای یک حالت ویران شهری هولناک تولید. »
آتالی معتقد است که موسیقی در تاریخ چهار مرحله فرهنگی متمایز را پشت سر گذاشته است: فداکاری، بازنمایی، تکرار، و مرحله چهارمی که تقریباً می توان آن را پساتکرار نامید. این مراحل هر کدام به «شیوه تولید» خاصی مرتبط هستند. به عبارت دیگر، در هر یک از این مراحل، مجموعه ای از فناوری های تولید، ضبط و انتشار موسیقی و همچنین ساختارهای فرهنگی وجود دارد که امکان انتقال و شنفتن موسیقی را فراهم می کند.
فداکاری به ماقبل تاریخ موسیقی مدرن - دوره سنت صرفاً شفاهی - اشاره دارد. از نظر تاریخی، این دوره را می توان در هر زمانی قبل از حدود ۱۵۰۰ پس از میلاد دانست. این دوره قبل از تولید انبوه موسیقی نت دار است - دوره ای که سنت موسیقی صرفاً در حافظه مردم، عموماً به صورت آهنگ های شفاهی و داستان های عامیانه وجود دارد. در اینجا، آتالی موسیقی را در تقابل با «نویز» طبیعت توصیف می کند. به عبارت دیگر، موسیقی در مقابل نیروهای طبیعی است که انسان و میراث فرهنگی او را تهدید می کند. هدف موسیقی در این عصر حفظ و انتقال آن میراث فرهنگی با استفاده از موسیقی برای تقویت حافظه است. موسیقی در این دوره در همه جا حضور دارد و اغلب در جشنواره گره خورده است. او فصل را فداکاری می نامد زیرا در این عصر موسیقی مراسمی و تعالی ساختاری دار خشونت طبیعت است.
استدلال اساسی آتالی در نویز: اقتصاد سیاسی موسیقی این است که موسیقی، به عنوان یک فرم فرهنگی، به شیوه تولید در هر جامعه ای گره خورده است. اگرچه این ایده در مارکسیسم آشناست، اما تازگی کار آتالی این است که درک سنتی در مورد چگونگی وقوع انقلاب ها در شیوه تولید را معکوس می کند:
... [مشاهده متن کامل]
« اولین کسی است که به دیگر پیامد منطقی احتمالی مدل «تعامل متقابل» اشاره می کند - یعنی امکان روبنا ( به انگلیسی: superstructure ) برای پیش بینی تحولات تاریخی، برای پیش بینی شکل های اجتماعی جدید به شیوه ای نبوی و بشارتی. استدلال نویز این است که موسیقی، به دلایلی که خود بیش تعیین شده اند، در میان هنرها منحصر به فرد است و بشارت می دهد؛ که موسیقی امروز هم وعده ای برای شیوه ای جدید و رهایی بخشی از تولید است و هم تهدیدی برای یک حالت ویران شهری هولناک تولید. »
آتالی معتقد است که موسیقی در تاریخ چهار مرحله فرهنگی متمایز را پشت سر گذاشته است: فداکاری، بازنمایی، تکرار، و مرحله چهارمی که تقریباً می توان آن را پساتکرار نامید. این مراحل هر کدام به «شیوه تولید» خاصی مرتبط هستند. به عبارت دیگر، در هر یک از این مراحل، مجموعه ای از فناوری های تولید، ضبط و انتشار موسیقی و همچنین ساختارهای فرهنگی وجود دارد که امکان انتقال و شنفتن موسیقی را فراهم می کند.
فداکاری به ماقبل تاریخ موسیقی مدرن - دوره سنت صرفاً شفاهی - اشاره دارد. از نظر تاریخی، این دوره را می توان در هر زمانی قبل از حدود ۱۵۰۰ پس از میلاد دانست. این دوره قبل از تولید انبوه موسیقی نت دار است - دوره ای که سنت موسیقی صرفاً در حافظه مردم، عموماً به صورت آهنگ های شفاهی و داستان های عامیانه وجود دارد. در اینجا، آتالی موسیقی را در تقابل با «نویز» طبیعت توصیف می کند. به عبارت دیگر، موسیقی در مقابل نیروهای طبیعی است که انسان و میراث فرهنگی او را تهدید می کند. هدف موسیقی در این عصر حفظ و انتقال آن میراث فرهنگی با استفاده از موسیقی برای تقویت حافظه است. موسیقی در این دوره در همه جا حضور دارد و اغلب در جشنواره گره خورده است. او فصل را فداکاری می نامد زیرا در این عصر موسیقی مراسمی و تعالی ساختاری دار خشونت طبیعت است.
