نوواقع گرایی

نوواقع گرایی (هنر). نوواقع گرایی یا نُوُ رئالیسم ( به فرانسوی: Nouveau Réalisme ) یک جنبش هنری است که در سال ۱۹۶۰ توسط یک منتقد هنری به نام پیر رستنی ( به فرانسوی: Pierre Restany ) [ ۱] و یک نقاش به نام ایو کلین ( به فرانسوی: Yves Klein ) هم زمان با اولین نمایشگاه مشترک در نگارخانهٔ آپولینیر در میلان شکل گرفت. پیر رستنی اولین بیانیهٔ گروه را با عنوان «اعلامیه شکل گیری نوواقع گرایی» در آوریل ۱۹۶۰ نوشت و اظهار کرد «نوواقع گرایی، راه های نوینی برای درک واقعیت». [ ۲] این بیانیه در ۲۷ اکتبر همان سال، در کارگاه ایو کلین توسط هر نه عضو گروه امضا شد: ایو کلین، پیر رستنی، آرمان ( به انگلیسی: Arman ) ، مارشال ریس ( به فرانسوی: Martial Raysse ) ، دانیل اسپوری ( به سوئدی: Daniel Spoerri ) ، ژان تینگلی ( به سوئدی: Jean Tinguely ) و سه نفر از فرانامه گرایان، فرانسوا دیفرن ( به فرانسوی: François Dufrene ) ، ریموند هینس ( به فرانسوی: Raymond Hains ) و ژاک ویلگلی ( به فرانسوی: Jacques Villeglé ) . در سال ۱۹۶۱ سزار بالداچینی ( به فرانسوی: César Baldaccini ) ، میمو روتلا ( به ایتالیایی: Mimmo Rotella ) ، نیکی دسان فال ( به فرانسوی: Niki de Saint Phalle ) و جرارد دشام ( به فرانسوی: Gérard Deschamps ) نیز به آن ها می پیوندند. کریستو ولادیمیروف جاواچف ( به بلغاری: Christo Vladimirov Javacheff ) نیز در نمایشگاه هایشان شرکت می کرد.
اگرچه نوواقع گرایی بازگشت به «واقعیت» را در مقابل شاعرانگی هنر انتزاعی ترویج می داد، اما آن ها همچنین می خواستند از، به گفته خودشان، تله های هنر فیگوراتیو نیز پرهیز کنند؛ هنری که یا به چشم خرده بورژوا نگریسته می شد یا واقع گرایی سوسیالیستی استالینیستی. از این رو نوواقع گرایان از اشیا بیرونی استفاده می کردند تا به واقعیت زمان خودشان اعتبار دهند. آن ها مبدع روش دِکلاژ ( برعکس کلاژ ) بودند، به خصوص از طریق پاره کردن پوسترها، روشی که فرانسوا دیفرن، ژاک ویلگلی، میمو روتلا و ریموند هینس در آن تبحر داشتند. گاهی این هنرمندان به طور جمعی کار می کردند و قصدشان ارائه آثارشان به صورت گمنام در پاریس بود. [ ۳]