نونو، لوئیجی (۱۹۲۴ـ۱۹۹۰)(Nono, Luigi)
نونو، لوئیجی
آهنگ ساز ایتالیایی. آثار موجز و پوانتیلیستی ای (نقطه چینی ای) همچون ترانۀ معلق (۱۹۵۵ـ۱۹۵۶) برای تک خوان ها، کر، و ارکستر ساخت که در آن ها تأثیرهای پذیرفته از وبرن و گابریلی برای بیان مطالب مربوط به وجدان اجتماعی، استفاده شده اند. پس از اپرای اینتولِرانتسا (۱۹۶۰) سبک او غنای اکسپرسیونیستی بیشتری به خود گرفت و استدلال های او بیش ازپیش حالت جدلی پیدا کردند. نونو در ونیز به دنیا آمد. رشتۀ حقوق را برای موسیقی رها کرد، و زیرنظر برونو مادرِنا و هرمان شرشن به تحصیل پرداخت، که در ۱۹۵۱ پولی فونیا ـ مونودیاریتمیکای او را در دارمشتات رهبری کرد. آثار نونو ابتدا بیشتر در آلمان اجرا می شدند، و رنگ وبوی سریالیسم به شیوۀ شونبرگ داشتند و به تدریج جنبۀ سیاسی شان بیشتر شد. دستاورد اولیۀ نونو شامل آثار ارکستری متعددی است، اما او پس از کارخانۀ نورانی در ۱۹۶۴، محور تمرکز خود را کاملاً بر رسانۀ الکترونیک ـ آوازی قرار داد. از جملۀ آثار اوست: اپرا به خورشید بزرگ سرشار از عشق (۱۹۷۴). ارکستری واریاسیون های کاننی (برمبنای تمی از شونبرگ از چکامه ای برای ناپلئون)،دفتر خاطرات لهستانی ۵۸ . کرال ترانۀ معلق (۱۹۵۶)، سنگ نوشتۀ یکم برای اف گارسیا لورکا؛ کانتات روی پل هیروشیما برای سوپرانو و تنور و ارکستر (۱۹۶۲)؛ سنگ نوشته های دوم و سوم برای اف گارسیا لورکا قسمت دوم برای فلوت، سازهای زهی و کوبی (دوم)، و برای سخنگو، کر سخنگو، و ارکستر (سوم). موسیقی الکترونیک و آثار دیگر موسیقی الکترونیک، شامل ادای احترام به امیلیو ودووا (۱۹۶۰) و رنج کشیده در راه آرامش (۱۹۷۶)؛ آنگاه که در حال مردن بودیم برای خوانندگان و گروه هم نوازان (۱۹۸۲).
نونو، لوئیجی
آهنگ ساز ایتالیایی. آثار موجز و پوانتیلیستی ای (نقطه چینی ای) همچون ترانۀ معلق (۱۹۵۵ـ۱۹۵۶) برای تک خوان ها، کر، و ارکستر ساخت که در آن ها تأثیرهای پذیرفته از وبرن و گابریلی برای بیان مطالب مربوط به وجدان اجتماعی، استفاده شده اند. پس از اپرای اینتولِرانتسا (۱۹۶۰) سبک او غنای اکسپرسیونیستی بیشتری به خود گرفت و استدلال های او بیش ازپیش حالت جدلی پیدا کردند. نونو در ونیز به دنیا آمد. رشتۀ حقوق را برای موسیقی رها کرد، و زیرنظر برونو مادرِنا و هرمان شرشن به تحصیل پرداخت، که در ۱۹۵۱ پولی فونیا ـ مونودیاریتمیکای او را در دارمشتات رهبری کرد. آثار نونو ابتدا بیشتر در آلمان اجرا می شدند، و رنگ وبوی سریالیسم به شیوۀ شونبرگ داشتند و به تدریج جنبۀ سیاسی شان بیشتر شد. دستاورد اولیۀ نونو شامل آثار ارکستری متعددی است، اما او پس از کارخانۀ نورانی در ۱۹۶۴، محور تمرکز خود را کاملاً بر رسانۀ الکترونیک ـ آوازی قرار داد. از جملۀ آثار اوست: اپرا به خورشید بزرگ سرشار از عشق (۱۹۷۴). ارکستری واریاسیون های کاننی (برمبنای تمی از شونبرگ از چکامه ای برای ناپلئون)،دفتر خاطرات لهستانی ۵۸ . کرال ترانۀ معلق (۱۹۵۶)، سنگ نوشتۀ یکم برای اف گارسیا لورکا؛ کانتات روی پل هیروشیما برای سوپرانو و تنور و ارکستر (۱۹۶۲)؛ سنگ نوشته های دوم و سوم برای اف گارسیا لورکا قسمت دوم برای فلوت، سازهای زهی و کوبی (دوم)، و برای سخنگو، کر سخنگو، و ارکستر (سوم). موسیقی الکترونیک و آثار دیگر موسیقی الکترونیک، شامل ادای احترام به امیلیو ودووا (۱۹۶۰) و رنج کشیده در راه آرامش (۱۹۷۶)؛ آنگاه که در حال مردن بودیم برای خوانندگان و گروه هم نوازان (۱۹۸۲).
wikijoo: نونو،_لوییجی_(۱۹۲۴ـ۱۹۹۰)