نوشین، عبدالحسین (۱۲۸۴ـ۱۳۵۰ش)
نوشین، عبدالحسین
نمایش نامه نویس و کارگردان ایرانی تئاتر. فعالیت های تئاتری اش آمیخته به مسائل سیاسی بود. دیدگاه هایش را در کتاب هنر تئاتر بیان کرد؛ او معتقد بود تئاتر نوعی نمایش است، اما هر نمایشی تئاتر نیست. نوشین تحصیلات متوسطه را در دارالفنون انجام داد. در ۱۳۰۷ش با نخستین گروه محصلان ایرانی به فرانسه اعزام شد، و پس از تحصیل در رشتۀ تئاتر، در ۱۳۱۱ش به ایران بازگشت. در جشن های «هزارۀ فردوسی» سه قطعه از شاهنامۀ حکیم توس، رستم و تهمینه، زال و رودابه، و رستم و کیقباد، را بر روی صحنه برد و خودش نقش رستم را ایفا کرد؛ با لرتا، همسر آینده اش، نیز از همین زمان آشنا شد. معاشرت با تقی ارانی، رهبر گروه «۵۳ نفر»، او را به فعالیت های سیاسی کشاند و پس از شهریور ۱۳۲۰ش فعالیت هایش را گسترش داد. به همراه لرتا، حسن خاشع و حسین خیرخواه فعالیت هایش را در باشگاه حزب توده ایران آغاز کرد، و با بنیاد نهادن تئاتر فرهنگ (۱۳۲۳) و تئاتر فردوسی (۱۳۲۵) به کار خود ادامه داد. پس از انحلال حزب تودۀ ایران و تعطیلی تئاتر فردوسی به زندان افتاد و در ۲۵ آذر ۱۳۲۹ش با گروهی از رفقایش از زندان گریخت. سپس به شوروی رفت، و تا آخر عمر به فعالیت های تحقیقی و ادبی، به ویژه دربارۀ فردوسی و شاهنامه، پرداخت. برخی از نمایش نامه هایی که نوشین در دوره های گوناگون بر روی صحنه برد عبارت اند از ولپن، اثر بن جانسون؛ توپاز، اثر مارسل پانیول؛ وزیرخان لنکران، نوشتۀ میرزافتحعلی آخوندزاده؛ تاجر ونیزی، اثر ویلیام شکسپیر؛ مستنطق، نوشتۀ پریستلی؛ پرندۀ آبی، اثر موریس مترلینگ؛ چراغ گاز، اثر پاتریک همیلتون؛ بادبزن خانم ویندرمیر، نوشتۀ اسکار وایلد؛ و شنل قرمز، نوشتۀ اوژن بریو.
نوشین، عبدالحسین
نمایش نامه نویس و کارگردان ایرانی تئاتر. فعالیت های تئاتری اش آمیخته به مسائل سیاسی بود. دیدگاه هایش را در کتاب هنر تئاتر بیان کرد؛ او معتقد بود تئاتر نوعی نمایش است، اما هر نمایشی تئاتر نیست. نوشین تحصیلات متوسطه را در دارالفنون انجام داد. در ۱۳۰۷ش با نخستین گروه محصلان ایرانی به فرانسه اعزام شد، و پس از تحصیل در رشتۀ تئاتر، در ۱۳۱۱ش به ایران بازگشت. در جشن های «هزارۀ فردوسی» سه قطعه از شاهنامۀ حکیم توس، رستم و تهمینه، زال و رودابه، و رستم و کیقباد، را بر روی صحنه برد و خودش نقش رستم را ایفا کرد؛ با لرتا، همسر آینده اش، نیز از همین زمان آشنا شد. معاشرت با تقی ارانی، رهبر گروه «۵۳ نفر»، او را به فعالیت های سیاسی کشاند و پس از شهریور ۱۳۲۰ش فعالیت هایش را گسترش داد. به همراه لرتا، حسن خاشع و حسین خیرخواه فعالیت هایش را در باشگاه حزب توده ایران آغاز کرد، و با بنیاد نهادن تئاتر فرهنگ (۱۳۲۳) و تئاتر فردوسی (۱۳۲۵) به کار خود ادامه داد. پس از انحلال حزب تودۀ ایران و تعطیلی تئاتر فردوسی به زندان افتاد و در ۲۵ آذر ۱۳۲۹ش با گروهی از رفقایش از زندان گریخت. سپس به شوروی رفت، و تا آخر عمر به فعالیت های تحقیقی و ادبی، به ویژه دربارۀ فردوسی و شاهنامه، پرداخت. برخی از نمایش نامه هایی که نوشین در دوره های گوناگون بر روی صحنه برد عبارت اند از ولپن، اثر بن جانسون؛ توپاز، اثر مارسل پانیول؛ وزیرخان لنکران، نوشتۀ میرزافتحعلی آخوندزاده؛ تاجر ونیزی، اثر ویلیام شکسپیر؛ مستنطق، نوشتۀ پریستلی؛ پرندۀ آبی، اثر موریس مترلینگ؛ چراغ گاز، اثر پاتریک همیلتون؛ بادبزن خانم ویندرمیر، نوشتۀ اسکار وایلد؛ و شنل قرمز، نوشتۀ اوژن بریو.
wikijoo: نوشین،_عبدالحسین_(۱۲۸۴ـ۱۳۵۰ش)