نوشاهی عارف

[ویکی نور] عارف نوشاهی، فرزند بشیر احمد، در سال 1334ش، در پاکستان به دنیا آمد.
در هفت سالگی پدرش را از دست داد. عموی او شریف احمد شرافت - که از بزرگان علم و فضل روزگار خود بود و نزدیک دویست و پنجاه اثر به اردو، فارسی، عربی و پنجابی نوشته است - سرپرستی و تربیت او را به عهده گرفت و ذوق کتاب دوستی و کتاب خوانی را در او بیدار کرد.
عارف، پس از آنکه در سال 1349، دوره دبیرستان را به پایان رساند، عمویش او را برای فراگیری دروس سنتی به یکی از حوزه های علمی شهر گوجرانواله در پنجاب برد، اما تمایل او بیشتر به تحصیلات دانشگاه و زبان فارسی بود؛ ازاین روی، پس از دو هفته حوزه را رها کرد و در 1350، به راولپندی رفت و در مجالس آموزش زبان فارسی که در خانه فرهنگ ایران برپا می شد، شرکت جست.
در سال 1354، دوره چهار ساله آموزش زبان فارسی را به پایان برد و در 1353، موفق به گرفتن دیپلم نیز شد. در 1352، به مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان در اسلام آباد پیوست و تا سال 1360، معاون کتابدار و فهرست نویس آنجا بود.
همکاری با مرکز تحقیقات فارسی بر علاقه او به کارهای پژوهشی، به ویژه کتاب شناسی و نسخه شناسی، افزود. نوشاهی برای یافتن نسخه های خطی فارسی به بسیاری از شهرها و روستاهای دور و نزدیک پاکستان سفر کرد و هزاران دست نویس را فهرست کرد.
در 1358، به مرکز تحقیقات فارسی در کراچی انتقال یافت و گنجینه نسخه های خطی فارسی موزه ملی پاکستان و انجمن ترقی اردو را بررسی و فهرست نویسی کرد و فهرست این دو گنجینه را در دو کتاب جداگانه به چاپ رساند. در 1360ش از دانشگاه کراچی مدرک لیسانس زبان و ادبیات فارسی گرفت و در 1361، دوره فوق لیسانس این رشته را در همان دانشگاه به پایان رسانید.