نوردجه

لغت نامه دهخدا

( نوردجة ) نوردجة. [ ن َ وَ دَ ج َ ] ( معرب ، اِ ) ضمیمة. ( اقرب الموارد ). || معرب نورده فارسی است به معنی سبت [ سبد ]، طبقی که در آن گل و ریحان نهند. کثن. ( اقرب الموارد ). || مأخوذ از نورده فارسی ، کاربدکننده. ( ناظم الاطباء ).

پیشنهاد کاربران

بپرس