نورثروپ اف - ۵ ( به انگلیسی: Northrop F - 5F Tiger II ) یک هواپیمای جنگنده سبک زِبَرصوت نسل سوم آمریکایی تولید شرکت نورثروپ است. اولین مدل این هواپیما با نام اف - ۵ ای فریدم فایتر در سال ۱۹۵۹ اولین پرواز خود را انجام داد و از سال ۱۹۶۲ وارد نیروهای مسلح ایالات متحده شد. مدل های بی، سی، دی و ئی این هواپیما هم در سال های بعد ساخته شدند که مدل های دی و ئی به جای «فریدم فایتر» ( جنگجوی آزادی ) از نام «تایگر» ( ببر ) استفاده می کردند. اولین پرواز «اف - ۵ ئی تایگر» در سال ۱۹۷۲ انجام شد و در همین سال صادرات این هواپیما به متحدان آمریکا آغاز شد. یک مدل مخصوص شناسایی از این هواپیما با نام «آراف - ۵ تایگرآی» هم توسط نورتروپ تولید شد. ایران از کشورهایی بود که از سال ۱۳۴۳ تا ۱۳۵۵ تعداد زیادی از مدل های مختلف جنگنده اف - ۵ را خریداری کرد.
... [مشاهده متن کامل]
شرکت نورثروپ در مجموع ۸۴۷ فروند از نسل اول جنگنده های اف ۵ ( ای، بی و سی ) و ۱۳۹۹ فروند از نسل دوم ( دی و ئی ) را تولید کرد. تعدادی از این هواپیماها هنوز در ارتش های مختلف دنیا در حال فعالیت هستند و حتی ارتش آمریکا هم به عنوان یک هواپیمایی آموزشی و تمرینی از آن ها استفاده می کند. اف - ۵ همچنین پایه ای برای طراحی تعداد دیگری از جنگنده های شرکت نورتروپ شد. جنگنده اف - ۱۷ که سپس به جنگنده اف - ۱۸ هورنت ارتقا پیدا کرد بر اساس اف - ۵ ساخته شد. یک مدل پیشرفته از اف - ۵ هم با عنوان اف - ۲۰ تایگرشارک به عنوان رقیبی ارزان قیمت برای جنگنده هایی همچون اف - ۱۶ ساخته شد اما هیچ خریداری پیدا نکرد. ایران در زمان جنگ ۱۵ فروند f5 را از اتیوپی خرید.
در سال ۱۹۵۴ میلادی، شرکت نورثروپ تحقیقاتی را برای طراحی و ساخت جنگنده ای سبک وزن، کاملاً ارزان قیمت و با نگهداری آسان که بتواند حتی از فرودگاه های بسیار کوتاه نیز تیک آف نماید، آغاز کرد. پس از مدتی، برای نخستین بار هواپیمای شکاری جنگندهٔ فوق سبک اف - ۵ با لقب جنگندهٔ آزادی زاده شد. این جنگنده، با وزنی خالی حدود ۴ تن، می توان گفت که سبک ترین هواپیمای جنگندهٔ امروزی امروزی به شمار می رود. مدل A این هواپیما توانایی های هوا به هوای بسیار کمی داشت و بیشتر قدرت خود را در بمباران و حمله به اهداف و مواضع زمینی نشان می داد. پس از این مدل، مدل B این جنگنده عرضه شد که قدرت نبرد هوا به هوای آن نیز افزایش یافته و بهبودهایی نیز پیدا کرده بود. این مدل، گونهٔ دو سرنشینه این هواپیما بود که به منظور انجام مأموریت ها با دقت بیشتر توسط دو خلبان و همچنین امکان انجام تمرینات مدرسه های زمینی هوایی عرضه شد. این هواپیما، بیشتر برای منظورهای تمرینی معلم خلبان و دانشجو به وجود آمده بود که سال ها نیز در این نقش باقی مانده و خدمت نمود. همچنین، هدف دیگر طراحی این هواپیما، طراحی شکاری جنگنده ای با نقش برتری هوایی بود که در مقابل هواپیماهای تازه تولید شده میگ - ۲۱ که مشکلاتی را برای بعضی از کشورها ایجاد می نمودند، مقاومت نموده و آنان را به خوبی از صحنهٔ نبرد به در کند. این جنگنده به دلیل وزن فوق العاده سبکش، توانایی بسیاری در انجام مانورهای هوایی دارد و به دلیل طراحی ویژه اش، هزینهٔ به پرواز درآوردن این جنگنده تقریباً برابر با یک سوم هزینهٔ وارد عمل کردن یک جنگندهٔ اف/ای - ۱۸ هورنت است. اف ۵ در ایران: مدل F - 5E گونه ای بسیار بهبودیافته تر و قدرتمندتر است که بعدها طراحی و به کشورهای مختلفی از جمله ایران عرضه شد و این هواپیما، هم اکنون نیز در نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران مشغول به خدمت بوده و در طی سال های جنگ تحمیلی استفاده های گسترده ای از آن به عمل آمد. این جنگنده از دو موتور توربوجت جنرال الکتریک J - 85 با قدرت ۴٬۰۸۰ پوند تراست استاتیک بهره می جوید که این میزان کشش، در نمونهٔ Tiger II افزایش یافته است. حداکثر سرعت این هواپیما حدود ۱٫۴ ماخ یا سرعت صوت بوده و دارای سرعت گشت زنی و کروزی معادل ۰٫۹۷ ماخ می باشد. همچنین، حداکثر برد این جنگنده حدود ۹۰۰ کیلومتر می باشد که این مقدار نیز با افزایش یا کاهش تسلیحات لود شده تغییر می یابد. طول این هواپیما حدود ۱۵ متر و فاصلهٔ دو سر بال آن نیز ۵٫۷ متر می باشد. این هواپیما در هنگام برخاست قادر است حداکثر وزنی معادل ۹٬۳۰۰ کیلوگرم را با خود به پرواز درآورده و حمل کند. همچنین این هواپیما می تواند تعداد ۲ موشک حرارتی کوتاه برد سایدوایندر AIM - 9 را در در دو نوک بال حمل کند در حالی که پنج مقر تسلیحاتی دیگر نیز در زیر بال ها و بدنه وجود دارد که انواع بمب های خوشه ای، موشک های هوا به هوای اضافی، تانک های بنزین و راکت های هدایت نشده می تواند در این پایلون ها لود یا نصب شود. همچنین این جنگنده، دارای قلاب مخصوص عملیات از روی ناو هواپیمابر نیز هست که امکاناتی گسترده تر به آن می بخشد.
... [مشاهده متن کامل]
شرکت نورثروپ در مجموع ۸۴۷ فروند از نسل اول جنگنده های اف ۵ ( ای، بی و سی ) و ۱۳۹۹ فروند از نسل دوم ( دی و ئی ) را تولید کرد. تعدادی از این هواپیماها هنوز در ارتش های مختلف دنیا در حال فعالیت هستند و حتی ارتش آمریکا هم به عنوان یک هواپیمایی آموزشی و تمرینی از آن ها استفاده می کند. اف - ۵ همچنین پایه ای برای طراحی تعداد دیگری از جنگنده های شرکت نورتروپ شد. جنگنده اف - ۱۷ که سپس به جنگنده اف - ۱۸ هورنت ارتقا پیدا کرد بر اساس اف - ۵ ساخته شد. یک مدل پیشرفته از اف - ۵ هم با عنوان اف - ۲۰ تایگرشارک به عنوان رقیبی ارزان قیمت برای جنگنده هایی همچون اف - ۱۶ ساخته شد اما هیچ خریداری پیدا نکرد. ایران در زمان جنگ ۱۵ فروند f5 را از اتیوپی خرید.
در سال ۱۹۵۴ میلادی، شرکت نورثروپ تحقیقاتی را برای طراحی و ساخت جنگنده ای سبک وزن، کاملاً ارزان قیمت و با نگهداری آسان که بتواند حتی از فرودگاه های بسیار کوتاه نیز تیک آف نماید، آغاز کرد. پس از مدتی، برای نخستین بار هواپیمای شکاری جنگندهٔ فوق سبک اف - ۵ با لقب جنگندهٔ آزادی زاده شد. این جنگنده، با وزنی خالی حدود ۴ تن، می توان گفت که سبک ترین هواپیمای جنگندهٔ امروزی امروزی به شمار می رود. مدل A این هواپیما توانایی های هوا به هوای بسیار کمی داشت و بیشتر قدرت خود را در بمباران و حمله به اهداف و مواضع زمینی نشان می داد. پس از این مدل، مدل B این جنگنده عرضه شد که قدرت نبرد هوا به هوای آن نیز افزایش یافته و بهبودهایی نیز پیدا کرده بود. این مدل، گونهٔ دو سرنشینه این هواپیما بود که به منظور انجام مأموریت ها با دقت بیشتر توسط دو خلبان و همچنین امکان انجام تمرینات مدرسه های زمینی هوایی عرضه شد. این هواپیما، بیشتر برای منظورهای تمرینی معلم خلبان و دانشجو به وجود آمده بود که سال ها نیز در این نقش باقی مانده و خدمت نمود. همچنین، هدف دیگر طراحی این هواپیما، طراحی شکاری جنگنده ای با نقش برتری هوایی بود که در مقابل هواپیماهای تازه تولید شده میگ - ۲۱ که مشکلاتی را برای بعضی از کشورها ایجاد می نمودند، مقاومت نموده و آنان را به خوبی از صحنهٔ نبرد به در کند. این جنگنده به دلیل وزن فوق العاده سبکش، توانایی بسیاری در انجام مانورهای هوایی دارد و به دلیل طراحی ویژه اش، هزینهٔ به پرواز درآوردن این جنگنده تقریباً برابر با یک سوم هزینهٔ وارد عمل کردن یک جنگندهٔ اف/ای - ۱۸ هورنت است. اف ۵ در ایران: مدل F - 5E گونه ای بسیار بهبودیافته تر و قدرتمندتر است که بعدها طراحی و به کشورهای مختلفی از جمله ایران عرضه شد و این هواپیما، هم اکنون نیز در نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران مشغول به خدمت بوده و در طی سال های جنگ تحمیلی استفاده های گسترده ای از آن به عمل آمد. این جنگنده از دو موتور توربوجت جنرال الکتریک J - 85 با قدرت ۴٬۰۸۰ پوند تراست استاتیک بهره می جوید که این میزان کشش، در نمونهٔ Tiger II افزایش یافته است. حداکثر سرعت این هواپیما حدود ۱٫۴ ماخ یا سرعت صوت بوده و دارای سرعت گشت زنی و کروزی معادل ۰٫۹۷ ماخ می باشد. همچنین، حداکثر برد این جنگنده حدود ۹۰۰ کیلومتر می باشد که این مقدار نیز با افزایش یا کاهش تسلیحات لود شده تغییر می یابد. طول این هواپیما حدود ۱۵ متر و فاصلهٔ دو سر بال آن نیز ۵٫۷ متر می باشد. این هواپیما در هنگام برخاست قادر است حداکثر وزنی معادل ۹٬۳۰۰ کیلوگرم را با خود به پرواز درآورده و حمل کند. همچنین این هواپیما می تواند تعداد ۲ موشک حرارتی کوتاه برد سایدوایندر AIM - 9 را در در دو نوک بال حمل کند در حالی که پنج مقر تسلیحاتی دیگر نیز در زیر بال ها و بدنه وجود دارد که انواع بمب های خوشه ای، موشک های هوا به هوای اضافی، تانک های بنزین و راکت های هدایت نشده می تواند در این پایلون ها لود یا نصب شود. همچنین این جنگنده، دارای قلاب مخصوص عملیات از روی ناو هواپیمابر نیز هست که امکاناتی گسترده تر به آن می بخشد.
