نور - اداد از سال ۱۸۰۱ پیش از میلاد تا ۱۷۸۵ پیش از میلاد ( طبق گاهشناسی کوتاه ) بر شهر باستانی لارسا در خاور نزدیک باستان، حکم می راند. همزمان با دوران حکومت نور - اداد، سومو - لا - ال بر بابل حکومت می کرد. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف
پیشنهاد کاربران
نور آداد پیشوای قبایل زاموآ و از مقدمترین پیشوایان سلسله جبال زاگرس، در سال ۸۸۱ پ. م. بود. او در پیکاری نابرابر مردم دهکده اش را گرد خویش جمع کرد و جنگجویانش حصاری بر پا داشته و گردنهٔ بابیته را مسدود کردند؛ ولی ظاهراً آشورناسیراپال دوم به نورآداد فرصت نداد تا استحکامات حصار را به پایان رساند و با نیروی عظیمی که از حیث شمار بر نورآداد برتری داشت از گردنه گذشت و به مرکز زاموآ نفوذ کرد. نورآداد به روش دیرین به کوه ها پناه برد. ... [مشاهده متن کامل]
آشورناسیراپال دوم تا کوه نسیر به پیش راند و سه پادشاهی کوچک زاموایی داگارا، بوناسی و بارا را بر سر راه خویش تار و مار کرد و در پایان سال - ۸۰۰ پ. م. - قلعهٔ بارا در اینجا قرارداشت و این قلعه اقصا نقطهٔ شمال شرقی آشور و بابل بود. ناسیراپال دوم تعدادی دام هم به دست آورد آنگاه امرای زاموا از پایداری خودداری کردند و ناسیراپال ایشان را به حال خود گذاشت تا حکمرانی کنند ولی آن سرزمین ها را به ایالت آشوریی که ایجاد کرده بود منضم ساخت و خراج گرانی از اسب و سیم و زر وضع کرد. گذشته از اینها مالیات های جنسی مرسوم عوارض ساختمانی را نیز در آن نقاط بر قرار نمود. خراجی به صورت اسب، نقره، طلا و سپس مالیات های ارضی و جنسی مانند غلات، کاه را وضع نمود. حملات تنبیهی آشوریان بسیار خشن بوده و در مواقع تسلّط اثری از سکنهٔ کشور مفتوح بر عرصهٔ خاک باقی نمی ماند. حملهٔ سال ۸۸۰ پ. م. نقاط مسکونی زاموآ با خاک یکسان شد و جنگجویان محلی پس از اسارت با انواع شکنجه ها معدوم و کودکان زنده در آتش سوختند. مردان و زنان کار آمد به بردگی رفتند. اوضاعی که سال نامه های آشورناسیراپال دوم از وضع ساکنان زاگرس به تصویر می کشند فقط جنبهٔ سیاسی آن دوران را شرح می دهند و هیچ خبری از عقاید و آداب و رسوم سرزمین های مفتوح را گزارش نمی کنند فقط ذکر نام کوه نسیر و پهلو گرفتن کشتی نوح بر این کوه، باورهای اقوام ایرانی در آن دوران به طور نسبی مشخص می شود که به زندگی آنجهانی اعتقاد داشتند. زاموآ در آغاز هزارهٔ اول پ. م چنین بافتی داشت. احتمالاً کیش مزدیسنا در میان برخی قبایل رایج بوده است. در الواح خبری از اشتغال، اقتصاد، روابط متقابل ساکنان دهکده ها با یکدیگر و مراودهٔ یکجانشینان با قبایل صحراگردان چیزی مشهود نیست، از غارت دام ها معلوم می شود که اغلب سکنهٔ زاموآیی به دامداری و شبانی اشتغال داشته و در نگهداری حیوانات اهلی و مفید اهتمام داشتند و نتیجتاً از پشم دام ها در کار ریسندگی و بافندگی استفاده می شده.
