نودستوریان

نودستوریان ( neogrammarians ) پیروان مکتبی از زبان شناسی تاریخی ـ تطبیقی در سدهٔ نوزدهم بودند که تغییر زبان را فرایندی منظم می دانستند و معتقد بودند قواعد آوایی هیچ استثنایی ندارند و تمامی تغییرات زبانی بر پایهٔ قواعد قابل تبیین پذیرند.
آنان بر این باور بودند که تغییرات آوایی اتفاقی و تصادفی نیست بلکه برای هر تغییری علت و توضیحی می توان یافت. آن ها با این کار محدودیت های سنگینی برای انواع ریشه شناسی ها وضع کردند. نودستوریان هم چنین اصرار می ورزیدند که باید به زبان ها و گویش های زندهٔ معاصر بیشتر پرداخت، و کمتر به بازسازی زبان های آغازین و هم چون زبان نیا - هندواروپایی پرداخت.
نودستوریان زبان شناسی تاریخی رایج را به اندازه کافی علمی ندانسته و عامدانه کوشیدند تا از آن بگسلند. اغلب پیروان مکتب نودستوری، آلمانی بودند ( برای نمونه آوگوست لسکین و کارل بروگمان ) . در انگلستان رایت، در فرانسه آنتوان میه، در امریکا بوآس، ساپیر و بلومفیلد از پروردگان این مکتب به شمار می روند.
نودستوریان نظریاتی چون «روح ملت» را رد می کردند و نظریهٔ «زبان به سان یک اندامواره» را کنار نهادند و به جای آن، نظریه ای را پیش نهادند که می گوید زبان در اذهان فرد فرد سخنگویان آن جای دارد.