نوترونیم

نوترونیوم ( به انگلیسی: Neutronium ) ( گاهی برای اختصار نوتریُم، [ ۱] همچنین به عنوان نوتریت «neutrite» نیز نامیده می شود ) یک ماده فرضی است که فقط یا به طور خالص از نوترون تشکیل شده است. این کلمه توسط دانشمند آندریاس فون آنتروپوف ( Andreas von Antropoff ) در سال ۱۹۲۶ ( قبل از کشف نوترون در سال ۱۹۳۲ ) برای عنصری فرضی «با عدد اتمی صفر» ( با صفر پروتون در هسته ) که او در رأس جدول تناوبی قرار داد ابداع شد. ( که با علامت - یا Nu نشان داده می شد ) . [ ۲] [ ۳] با این حال، معنای این اصطلاح در طول زمان تغییر کرده است، و از نیمه آخر قرن بیستم به بعد، برای اشاره به مواد بسیار متراکم مانند ماده تباهیده نوترون ( neutron - degenerate matter ) که به نظر می رسد در هسته ستاره های نوترونی وجود دارد، استفاده می شود. از این پس "نوترونیوم تباهیده " به این اشاره خواهد داشت.
نوترونیوم در ادبیات رایج فیزیک برای اشاره به مواد موجود در هسته ستارگان نوترونی ( ستارگانی که بیش از حد پرجرم هستند که توسط فشار تباهی الکترونی پشتیبانی نمی شوند و به فاز متراکم تری از ماده فرومی روند ) استفاده می شود. این اصطلاح به ندرت در ادبیات علمی استفاده می شود، به سه دلیل: تعاریف متعددی برای اصطلاح «نوترونیوم» وجود دارد. عدم قطعیت قابل توجهی در مورد ترکیب مواد در هسته ستارگان نوترونی وجود دارد ( این می تواند ماده تباهیده، ماده عجیب، کوارک مَتر یک نوع یا ترکیبی از موارد فوق باشد ) . خواص مواد ستاره نوترونی به دلیل تغییر فشار در اعماق مختلف به عمق بستگی دارد و و انتظار می رود لایه داخلی تقریباً بدون پروتون وجود داشته باشد. [ نیازمند منبع]
وقتی فرض می شود که هستهٔ ستارهٔ نوترونی عمدتاً از نوترون های آزاد تشکیل شده است، معمولاً در ادبیات علمی به آن ماده تباهیده نوترون می گویند.
ماده نوترونی معادل یک عنصر شیمیایی با عدد اتمی ۰ است، که گفته می شود معادل گونه ای از اتم است که در هسته اتمی خود هیچ پروتونی ندارد. بسیار رادیواکتیو است. تنها ایزوتوپ مورد قبول معادل آن، نوترون آزاد، دارای نیمه عمر ۱۰ دقیقه است که تقریباً نصف پایدارترین ایزوتوپ شناخته شده فرانسیم است. ماده نوترونی به سرعت به هیدروژن تجزیه می شود و به دلیل کمبود کلی الکترون، ساختار الکترونیکی ندارد.