نوبهاران

لغت نامه دهخدا

نوبهاران. [ ن َ / نُو ب َ ] ( اِ مرکب ) هنگام بهار. فصل بهار :
به نوبهاران بستای ابر گریان را
که از گریستن اوست این زمین خندان.

رودکی.

نشاید باز چشم نوبهاران
چو بندد برف راه کوهساران.

فخرالدین اسعد.

موسم بهار، وقت بهار
هنگام بهار ٠ فصل بهار ٠

موسم بهار، وقت بهار.

تازه شکفته