نوار کاست

نوار کاست ( به انگلیسی: Cassette tape ) یا کاست صوتی ( به انگلیسی: Audio cassette ) ، یک نوع نوار مغناطیسی است که برای ضبط کردن آنالوگ موسیقی و صدا، و پخش کردن آن بکار می رود. برای پخش نوار کاست از دستگاه های اختصاصی ضبط و پخش نوار کاست، یا رادیو - کاست استفاده می شود.
نوار کاست استاندارد در سال ۱۹۶۲ توسط شرکت فیلیپس اختراع شد و کاست فشرده ( به انگلیسی: Compact Cassette ) نامیده شد. انواع اولیه از کیفیت پایینی برخوردار بودند. در اوایل دهه ۱۹۷۰، این ابزار میان مردم بسیار پرطرفدار شد. با آمدن واکمن شرکت سونی نوار کاست رونق بیشتری در دهه ۱۹۸۰ یافت.
با آمدن سی دی صوتی استفاده از نوار کاست رو به کاهش گذاشت.
اغلب نوار کاست ها برای ضبط کردن صدا به مدت ۶۰ دقیقه ساخته شده بودند. در کنار این نوع، نوار کاست هایی هم به مدت زمان های ۴۵، ۹۰ و ۱۲۰ دقیقه نیز ساخته شد. این کاست ها دو طرفه بوده و هر طرف آنها دربرگیرنده نصف زمان کامل نوار می شد. معمولاً دو طرف کاست را با حروف لاتین «A» و «B» یا اعداد «۱» و «۲» از یکدیگر متمایز می کردند.
کیفیت صدای ضبط شده روی نوار کاست ارتباط مستقیمی با کیفیت مواد مغناطیسی آن دارد. نوار کاست قابلیت چندین بار ضبط را دارد اما معمولاً با هربار ضبط صدا روی نوار کاست، از کیفیت صدای ضبط شده کاسته می شود. نوعی نوار کاست که در بازار ایران با نام «نیکل کروم» شناخته می شد نیز وجود داشت که کیفیت ضبط بسیار خوبی داشت.
علاوه بر مشخصات فنی نوار کاست، تنظیم بودن و پاکیزه بودن هد نوار دستگاه پخش کننده عامل بسیار مهمی در خروجی صدا است.
در دهه ۱۹۸۰، نوار کاست برای ثبت داده در برخی از کامپیوترهای خانگی و اداری کوچک مانند کمودور ۶۴ مورد استفاده قرار می گرفت.