نوادر

[ویکی فقه] نوادر، بابی از کتب حدیثی است که شامل روایات محدود و اندک با موضوعات متعدد بوده و نمی توان باب خاصی را به آن ها اختصاص داد.
«نوادر» جمع «نادر» دارای دو معنی است؛ نخستین معنی که صحیح نیز می باشد، هر کتاب یا باب حدیثی است که شامل تعداد روایات محدود و اندک است، ولی دارای موضوعات متعدّد که نمی توان باب خاصی را به آن ها اختصاص داد، مانند: باب النوادر از کتاب «فضل القرآن» در کتاب کافی که شامل ۲۸ روایت است که برخی از آن ها صحیح و بسیار معتبر است. مامقانی نیز به نقل از مولی وحید می گوید:«و امّا النوادر فالظاهر انّه ما اجتمع فیه احادیث لا تنضبط فی بابٍ لقلّته بأن یکون واحداً او متعدّداً لکن یکون قلیلاً جداً».
معنای دیگر
و گاهی هم نوادر به معنی روایتی است که راوی حدیث، آن ها را از طریق غیر معروف و مشهور نقل می کند.علاّمه مامقانی می گوید: این که برخی فکر کرده اند که مقصود از «نوادر» روایاتی است که روایت آن کم و عمل به آن به ندرت واقع می شود، یک اشتباه است و منشأ آن خلط بین نوادر و حدیث شاذ است؛ زیرا برخی از روایات در باب نوادر، شیوع روایی و عملی دارد. و لذا کتاب «نوادرالحکمه» از محمد بن احمد یحیی، ارزشمند و مورد مدح شیخ صدوق واقع شده است.
عناوین مرتبط
اصطلاحات رایج محدثان؛محدثان شیعه؛ اصطلاحات حدیثی.

[ویکی اهل البیت] نوادر نامی است عام برای پاره ای از تالیفات. از کتابهائی که با این عنوان مشهور هستند موارد زیر را می توان نام برد: 1. نوادر راوندی 2. نوادر اشعری 3. نوادر فیض کاشانی