نهالگه

لغت نامه دهخدا

نهالگه. [ ن ِ / ن َ گ َه ْ ] ( اِ مرکب ) نهالگاه. شکارگاه. کمین گاه صیاد. ( برهان قاطع ). و آن زمینی است که بکنند و در آن نشسته خود را پنهان کنند چون شکار بگذرد بر او تیر اندازند. ( انجمن آرا ) :
به کوه برشد و اندر نهالگه بنشست
خدنگ پیش بزه کرد همچو چرخ بچنگ.
فرخی ( از انجمن آرا ).
رجوع به نهاله شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس