ننو

تخت آویز یا ننو ( به انگلیسی: Hammock ) نوعی گهواره بزرگ است که از چرم یا پارچهٔ ضخیم می دوزند و دو سر ریسمان آن را به دو درخت یا دو دیوار مقابل بهم می بندند. در قدیم به آن ننی، بانوج و بانوچ هم می گفتند. [ ۱]
با استفاده از یک پتوی بزرگ، مقداری طناب و چهار قطعه چوب کوچک که از محیط جمع آوری می شود نیز می شود یک ننوی ساده ساخت.
از ننو می توان در داخل ساختمان یا حیاط و بام خانه و نیز در مسافرت های برون شهری به ویژه مناطق جنگلی استفاده کرد. ننو برای گردشگرانی که قصد گشت و گذار در مناطق جنگلی را داشته و می خواهند از گزند حیوانات موذی روز زمین در امان باشند، وسیله کارآمدی است.
در مناطق غربی، ننو نخستین بار توسط مردم آمریکای مرکزی و آمریکای جنوبی برای خواب استفاده شد. بعدها دریانوردان نیز از ننو برای استراحت و صرفه جویی در جای خواب بهره بردند.
ننو در خانه های قدیمی مازندران با ساختار سقف چوبی، به شکلی بود که بر سقف خانه چهار میخ با فاصلهٔ معین می کوبیدند و سپس طنابی را به آن می بستند و پایین آن با بستن دو چوب به عرض چهار طناب آویزان شده، ننو شکل می گرفت. هنگامی که از ننو استفاده نمی شد، چوب ها جدا و طناب ها به گوشه اتاق بسته می شدند. [ ۳] [ ۴]
هنگام کار بافی یا خرد کردن قند یا پنبه کشی، زنان با یک دست یا با طنابی که ننو را به شصت پای خود می بستند به تکان دادن آن می پرداختند. ننو به شکل دو طناب با کمک چادر یا چادرشب که در آن زمان فراوان بود به نام لاون، هَلانِه یا یک چهارچوب با روکشی از گونی کنفی یا پلاستیکی به نام نَنی استفاده می کردند و با تکان دادن آن ها به طور مداوم یا با کمک یک طناب دراز از راه دور سرگرم چیدن چای، باز کردن پنبه، برداشت محصولات کشاورزی و باغی و انجام امور مربوط به کارهای خانه همچون نظافت روزانه و آشپزی می شدند. [ ۴]