نماگر اقتصادی

دانشنامه عمومی

نماگر اقتصادی ( به انگلیسی: Economic indicator ) آماره هایی دربارهٔ فعالیت های اقتصادی هستند. نماگرهای اقتصادی واکاوی و تحلیل عملکرد گذشته و کنونی اقتصاد و پیش بینی عملکرد آینده را امکانپذیر می کنند. یک کاربرد این نماگرهای اقتصادی مطالعه چرخه های بازرگانی است. نماگرهای اقتصادی دربرگیرنده شاخص های گوناگون، گزارش درآمد و چکیده های اقتصادی. برای نمونه نرخ بیکاری، شاخص قیمت مصرف کننده ( سنجه ای برای اندازه گیری تورم ) ، تولید صنعتی، ورشکستگی ها، تولید ناخالص داخلی، ضریب نفوذ اینترنت، شاخص بهای سهام، دگرگونی های عرضهٔ پول و مانند اینهاست.
نماگرهای اقتصادی دربرگیرنده شاخص های اقتصادی مانند نرخ بیکاری، تولید ناخالص داخلی، نرخ تورم و. . . است[ ۱] اما تنها کرانمند به شاخص های اقتصادی نیست.
نماگرهای اقتصادی با بخش بندی های گوناگونی دسته بندی شده اند. [ ۲]
نماگرهای اقتصادی را معمولاً به سه دسته کلی بخش بندی می کنند:
• اهمیت زیاد: پیشران بازار ( مانند نرخ بیکاری، تراز بازرگانی، تولید ناخالص داخلی و. . . )
• اهمیمت متوسط: نماگرهای قابل توجه ( مانند سفارش کالاهای بادوام، توازن حساب جاری و. . . )
• اهمیت کم: دیگر نماگرها ( مانند فروش وسایل نقلیه، فروش فروشگاه های زنجیره ای و. . . )
از دید زمانی، شاخص های اقتصادی را می توان به سه دسته بخش بندی کرد:
• نماگرهای پیشرو. مانند: بیکاری
• نماگرهای پسرو. مانند: میزان وام های صنعتی و تجاری
• نماگرهای همزمان. مانند: شاخص تولیدات صنعتی
دوره زمانی هر نماگر ( هفتگی، ماهانه یا. . . ) نیز در شناسایی اهمیت نماگر نقش دارد.
با نگاه به سرشت مثبت یا منفی نماگر، رشد برخی از آن ها برای اقتصاد مثبت قلمداد می شود و رشد برخی دیگر منفی. به همین سان، سویه نماگرها با جهت کلی اقتصاد نیز می تواند سه حالت داشته باشد:
• همسو ( مستقیم ) ؛
• پادسو ( معکوس ) ؛
• بی سو ( متغیر ) .
عکس نماگر اقتصادی
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس