نمازگر

لغت نامه دهخدا

نمازگر. [ ن َ گ َ ] ( ص مرکب ) آنکه نماز خواند. نمازکن. نمازگزار. مصلی. ( فرهنگ فارسی معین ) : در قرآن ذکر نمازگران مؤمنان فراوان کرد. ( کشف الاسرار ج 1، از فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ فارسی

( صفت ) ژنکه نمازخواند نمازکن نمازگزار مصلی : درقران ذکرنمازگران مومنان فراوان کرد .

فرهنگ عمید

آن که نماز بخواند، نمازگزار.

پیشنهاد کاربران

بپرس