نمازگاه بخارا یک سکوی نماز است که برای نماز در روزهای عید مانند قربان و فطر، در نظر گرفته شده است و در جنوب باختری بخارا جای دارد. واژهٔ «نمازگاه» به معنی جایی ست که می توان در آن نماز خواند. نمازگاه می تواند یک اتاق یا فقط یک جانماز باشد که ازسوی یک مسلمان برای فراهم کردن جایی پاک برای نماز گزاردن در نظر گرفته می شود.
... [مشاهده متن کامل]
نمازگاه بخارا جایی ست برای برپایی نمازِ جمعیت بزرگی از مردمی که از سراسر سرزمین پیرامون می آیند و حتی جائی برای راهپیمایی ارتشیان فراهم می کند. باور بر این است که نمازگاه در سدهٔ نهم در زمان سامانیان ساخته شده است. از آنجایی که نمازگاه امروزه درون شهر جای دارد، معنای اصلی خود را از دست داده است. اکنون نقش نمازگاه در منطقهٔ بخارا را مجموعه های آیینی حومه ای ( بهاءالدین محمد نقشبند، آرامگاه قاسم شیخ در کرمنه و. . . ) بازی می کنند.
پس از گشایش فرارود به دست مسلمانان، نماز عید در بخارا در ریگستان برگزار می شد، ولی در سده نهم میدان تنگ شد و نمازگاه بیرون از شهر و در فاصلهٔ نزدیک سه کیلومتری از کانون شهر ساخته شد. تا سدهٔ دوازدهم همانجا برگزار می شد، تا زمانی که ارسلان خان دستور داد که باشندگان شهر از بخارا دور نشوند، زیرا این کار سستی توان پدافندی شهر را به دنبال می داشت.
اینگونه بود که باغ شمس آباد خریداری شد و در سال های ۱۱۱۹ - ۱۱۲۰ نمازگاه به صورت دیواری از آجرهای پخته به درازای تقریبی ۳۸ متر به جای آن باغ ساخته شد. در دیوار، مهرابی ( طاقچه ای که نمازگزاران را به سمت مکه راهنمایی می کند ) با قوس های ضدصدا در دو سوی ساخته شده بود. نمازگاه در سده ۱۳، ۱۴ و ۱۷ کمی بازسازی شد.
مسجد آمیخته ای از یک ایوان به یاد ماندنی را به دست آورد: ساختمان جلویی یک گالری سه دهانه با سردر گنبدی در مرکز. بقایای دیوار اولیه در دیوار مهراب باختری سازه جای دارد. در همان زمان به جای منبر چوبی، منبر آجری ساخته شد. مهراب نمازگاه با رخام گچی خمیده آراسته شده و نوشته هایی با الگوی هندسی و کنده کاری های به زبان عربی در آن دیده می شود.
پس از چنگ اندازی چنگیز به بخارا در ۱۲۲۰، او از آستانهٔ همین مسجد گفت: «اگر شما اهل گناه نبودید، خداوند برای کیفرتان کسی چون من را نمی گماشت»
• همکاری کنندگان ویکی پدیا، «Мечеть Намазгох»، ویکی پدیای روسی، دانشنامهٔ آزاد ( بازیابی ۰۳ دی ۱۴۰۰ )
... [مشاهده متن کامل]
نمازگاه بخارا جایی ست برای برپایی نمازِ جمعیت بزرگی از مردمی که از سراسر سرزمین پیرامون می آیند و حتی جائی برای راهپیمایی ارتشیان فراهم می کند. باور بر این است که نمازگاه در سدهٔ نهم در زمان سامانیان ساخته شده است. از آنجایی که نمازگاه امروزه درون شهر جای دارد، معنای اصلی خود را از دست داده است. اکنون نقش نمازگاه در منطقهٔ بخارا را مجموعه های آیینی حومه ای ( بهاءالدین محمد نقشبند، آرامگاه قاسم شیخ در کرمنه و. . . ) بازی می کنند.
پس از گشایش فرارود به دست مسلمانان، نماز عید در بخارا در ریگستان برگزار می شد، ولی در سده نهم میدان تنگ شد و نمازگاه بیرون از شهر و در فاصلهٔ نزدیک سه کیلومتری از کانون شهر ساخته شد. تا سدهٔ دوازدهم همانجا برگزار می شد، تا زمانی که ارسلان خان دستور داد که باشندگان شهر از بخارا دور نشوند، زیرا این کار سستی توان پدافندی شهر را به دنبال می داشت.
اینگونه بود که باغ شمس آباد خریداری شد و در سال های ۱۱۱۹ - ۱۱۲۰ نمازگاه به صورت دیواری از آجرهای پخته به درازای تقریبی ۳۸ متر به جای آن باغ ساخته شد. در دیوار، مهرابی ( طاقچه ای که نمازگزاران را به سمت مکه راهنمایی می کند ) با قوس های ضدصدا در دو سوی ساخته شده بود. نمازگاه در سده ۱۳، ۱۴ و ۱۷ کمی بازسازی شد.
مسجد آمیخته ای از یک ایوان به یاد ماندنی را به دست آورد: ساختمان جلویی یک گالری سه دهانه با سردر گنبدی در مرکز. بقایای دیوار اولیه در دیوار مهراب باختری سازه جای دارد. در همان زمان به جای منبر چوبی، منبر آجری ساخته شد. مهراب نمازگاه با رخام گچی خمیده آراسته شده و نوشته هایی با الگوی هندسی و کنده کاری های به زبان عربی در آن دیده می شود.
پس از چنگ اندازی چنگیز به بخارا در ۱۲۲۰، او از آستانهٔ همین مسجد گفت: «اگر شما اهل گناه نبودید، خداوند برای کیفرتان کسی چون من را نمی گماشت»
• همکاری کنندگان ویکی پدیا، «Мечеть Намазгох»، ویکی پدیای روسی، دانشنامهٔ آزاد ( بازیابی ۰۳ دی ۱۴۰۰ )
