بسیاری از محققین، هنر دورهٔ هخامنشی را هنری تقلیدی دانسته و سهم هنرمندان «بابل، آشور، اورارتو، مصر، یونان، عیلام را در تشکیل هنر هخامنشی مؤثر دانسته اند» ( پاکباز، ۱۳۸۴، 17 ) . همچنین برخی «نقوش برجسته را تاثیر هنر یونان و اغلب به طور کلی کار یک سنگ تراش یونانی می دانند» ( پرادا، ۱۳۸۳، 224 ) . بنابراین بسیاری هر آنچه در تخت جمشید است اعم از معماری، پیکرتراشی… را برگرفته از سایر اقوام می دانند و «اهمیت اقتباسی که هنر ایران از هنر تمدن های قدیم مشرق زمین کرده نیز غیر قابل انکار» ( گیرشمن، ۱۳۷۱، 222 ) دانسته اند؛ و برخی نیز حتی پیکر تراشی هخامنشی را کاملاً متأثر از نقوش برجسته آشور می دانند و نقش هنرمند هخامنشی را نا دیده گرفته اند. "والزر" آن نقوش را "الگوی بی واسطهٔ کنده کاری های هخامنشی " می داند ( والزر، ۱۳۵۲، 12 ) و نمونه بارز در این مورد «مقایسه ای از سرهای داریوش و آشور بانی پال است که اطلاعاتی را که نیازمندیم به ما می دهد» ( BOARDMAN, 2000, 107 ) .
... [مشاهده متن کامل]
در بارهٔ سنگ تراشی هخامنشی گفته شده که "ابتکار در آن کمتر و تقلید در آن بیشتر است " ( رضازاده شفق، ۱۳۲۰، 5 ) . و «شکی نیست که ایرانیان از یونانی ها و مصری ها و آشوری ها برای ساختمان ابنیه خود تقلید کرده اند» ( بهنام، ۱۳۲۶، 390 ) ، البته در جایی هرتسفلد گفته «نقوش تخت جمشید نه از حیث تصور موضوعات و نه از لحاظ اصل کلی تزیینات و ترتیب صفوف ممتد که استحکام و مهارت کامل صنعت معماری از آن هویداست نه از لحاظ دقائق و تفاصیل جزئیات و شکوه دوره رسمی که از آن پیداست ابداً شباهتی به آثار یونانی ندارد» ( سامی، ۱۳۴۸، 131 ) . مسلماً تمدن ها به جهت همجواری تأثیراتی بر یکدیگر می گذارند، ایران و بین النهرین نیز از این امر مستثنی نبوده اما این مطلب که پیکر تراشی هخامنشی را کاملاً وام دار یونانیان و آشوریان بدانیم نمی تواند درست باشد، با مطالعه همین نقوش می توان پی به این مسئله برد که ساخت چنین نقوش برجسته ای که در دورهٔ خود بی نظیر بوده به حتم هماهنگ با اندیشهٔ سازندگان خود بوده است.
تفاوت های زیادی بین هنر هخامنشی و آشوری دیده می شود که بی ارتباط با خلاقیت هنرمند هخامنشی نیست. هنرمندان ایرانی «تکنیک های مهارتی بیشتری از مصریان و آشوریان دارند» ( PERROT, 1892, 445 ) ، «آنچه در این جا کاملاً ایرانی است سبک هنری و وحدتی است که از نظر زیبایی به این نقوش داده شده است» ( دهه، ۱۳۴۵، 188 ) .
... [مشاهده متن کامل]
در بارهٔ سنگ تراشی هخامنشی گفته شده که "ابتکار در آن کمتر و تقلید در آن بیشتر است " ( رضازاده شفق، ۱۳۲۰، 5 ) . و «شکی نیست که ایرانیان از یونانی ها و مصری ها و آشوری ها برای ساختمان ابنیه خود تقلید کرده اند» ( بهنام، ۱۳۲۶، 390 ) ، البته در جایی هرتسفلد گفته «نقوش تخت جمشید نه از حیث تصور موضوعات و نه از لحاظ اصل کلی تزیینات و ترتیب صفوف ممتد که استحکام و مهارت کامل صنعت معماری از آن هویداست نه از لحاظ دقائق و تفاصیل جزئیات و شکوه دوره رسمی که از آن پیداست ابداً شباهتی به آثار یونانی ندارد» ( سامی، ۱۳۴۸، 131 ) . مسلماً تمدن ها به جهت همجواری تأثیراتی بر یکدیگر می گذارند، ایران و بین النهرین نیز از این امر مستثنی نبوده اما این مطلب که پیکر تراشی هخامنشی را کاملاً وام دار یونانیان و آشوریان بدانیم نمی تواند درست باشد، با مطالعه همین نقوش می توان پی به این مسئله برد که ساخت چنین نقوش برجسته ای که در دورهٔ خود بی نظیر بوده به حتم هماهنگ با اندیشهٔ سازندگان خود بوده است.
تفاوت های زیادی بین هنر هخامنشی و آشوری دیده می شود که بی ارتباط با خلاقیت هنرمند هخامنشی نیست. هنرمندان ایرانی «تکنیک های مهارتی بیشتری از مصریان و آشوریان دارند» ( PERROT, 1892, 445 ) ، «آنچه در این جا کاملاً ایرانی است سبک هنری و وحدتی است که از نظر زیبایی به این نقوش داده شده است» ( دهه، ۱۳۴۵، 188 ) .
