نقشینه غلامحسین

نَقْشینه، غلامحسین (۱۲۸۲ـ۱۳۷۵ش)
نَقْشینه، غلامحسین
بازیگر ایرانی تئاتر و سینما. فعالیتش را در هر سه رشتۀ تئاتر، سینما، و تلویزیون از سال های دور آغاز کرد؛ اما هیچ کدام را تا پایان عمر طولانی اش پی گیرانه ادامه نداد. نقشینه فعالیت در تئاتر را از ۱۳۰۴ش در شرکت کمدی ایران آغاز کرد، و سپس در تئاتر دهقان، تئاتر نصر و تئاتر تهران ادامه داد. در نمایش های اصلی و کرم از عزیز حاجی بیگوف، ببر گراز دندان اثر هوخ دلدر، عاشق غریب اثر ذوالفقار حاجی بیگوف، عشق و اتفاق ترجمۀ حسن ناصر، گیج نوشتۀ مولی یر، محاکمۀ مرموز، و میشل استروگف نقش آفرینی کرد. با وجود محبوبیت در ۱۳۲۷، از تئاتر کناره گیری کرد، اما ۲۲ سال بعد با نمایش تلویزیونی پالتوی آرزوها دوباره به تئاتر بازگشت. در سینما نیز همین مسیر ناپیوسته را دنبال کرد. با بازی و کارگردانی فیلم میهن پرست (۱۳۳۲) فعالیتش را آغاز کرد، و لیلی و مجنون (۱۳۳۵)، چشمۀ آب حیات (۱۳۳۸)، و ساحل انتظار (۱۳۴۲) از دیگر آثار سینمایی اوست. از ۱۳۵۰ از سینما کناره گیری کرد، تا این که به دعوت ناصر تقوایی برای بازی در فیلم ناخدا خورشید (۱۳۶۵) مجدداً به سینما بازگشت. در تلویزیون در مجموعه های دلیران تنگستان (۱۳۵۲)، سفرهای پیتر دلاواله (۱۳۵۶) دایی جان ناپلئون (۱۳۵۴)، در نقش «دایی جان» نقش آفرینی کرد.