نقشه برداری کشوری

نقشه برداری کشوری شاخه ای از ژئودزی است که به نقشه برداری بنیادین قلمرو یک کشور یا دولت می پردازد و به طور کلی بیش از هر چیز وظیفهٔ قانونی آن در رابطه با قلمرو یک دولت شامل موارد زیر است:
۱ - حفاظت از مرجع جغرافیایی ژئودتیک، مثلاً به وسیلهٔ نقاط مبنای ایستای تعیین شده در محل.
۲ - فهرست بندی کردن زمین چهر، عوارض نمایان و وضعیت کنونی سطح زمین ( توپوگرافی ) و
۳ - این موارد را به گونه ای نشانه بنیاد و سیستماتیک در نقشه های زیربنایی و توپوگرافی نشان دادن.
۴ - به این سه وظیفه کلاسیک از دههٔ ۱۹۸۰ وظیفهٔ به روزرسانی داده های پایه نقشه برداری کشوری در یک سامانه اطلاعات جغرافیایی نیز افزوده شد. این وظیفه با توجه به نیازهای جدید به به روزرسانی دائم داده ها و پایگاه داده ها اهمیت روزافزون پیدا کرد.
اطلاعات جغرافیایی از نظر اقتصادی و نظامی مهم هستند. اتو لوگر در سال ۱۸۹۴ در دانش واژه نامه همه فنون چنین می گوید:
از سدهٔ هیجدهم تا بیستم ابتدا مهندسان جغرافی ( افسران مهندس ) نظامی مهمترین نقش را در تهیهٔ نقشه ها به عهده داشتند که بعدا این وظیفه به عهده مهندسان نقشه بردار دولتی و غیرنظامی و همچنین کارتوگراف ها و توپوگراف ها گذاشته شد. از سدهٔ بیستم انگیزه های اقتصادی شخصی مانند انتشارات نقشه، حمل و نقل، آمایش سرزمین و خدمات سامانه اطلاعات جغرافیایی ویژه به طور عمده موجب فعالیت در این رشته بود.