نقش نظامی و سیاسی سیمون بولیوار ( انگلیسی: military and political career of Simón Bolívar ) ( ۲۴ ژوئیه ۱۷۸۳ تا ۱۷ دسامبر ۱۸۳۰ ) نقشی برجسته است که شامل خدمات رسمی او در ارتش دولت های انقلابی یا کارهای خودش در سازماندهی فعالیت های استقلال طلبانه یا همکاری او با دیگر میهن پرستان تبعیدی در سال های ۱۸۱۱ تا ۱۸۳۰ می شود نقش وی به عنوان عنصر مهمی در موفقیت جنگ های استقلال طلبانه در آمریکای جنوبی بحساب می آید. سیمون بولیوار به عنوان یکی از چندین رهبر جنبش استقلال طلبانه آمریکای جنوبی با آرمان های دموکراتیک الهام گرفته از انقلاب فرانسه زندگی اش را وقف مبارزه برای استقلال آمریکای جنوبی کرد. او در جنگ با استعمارگران اسپانیایی موفق شد جمهوری بزرگ کلمبیا را متشکل از کشورهای کلمبیا، ونزوئلا و اکوادور آزاد تشکیل دهد. او مبارزات استقلال طلبانه دیگر کشورهای آمریکای لاتین مانند پاناما، بولیوی و پرو را نیز رهبری کرد.
... [مشاهده متن کامل]
بولیوار و دیگر رهبران میهن پرست مانند سانتیاگو مارینو، مانوئل پیار، خوزه فرانسیسکو برمودز و فرانسیسکو دپلولا سانتاندر مجبور بودند که به تبعیدگاه هایی مانند جزایر کارائیب یا مناطق تحت کنترل استقلال طلبان بروند تا از آنجا بتوانند مبارزات مردم برای دست یابی به استقلال را هدایت کنند. جنگ های استقلال طلبانه میهن پرستان باعث شد که تعدادی از مستعمره های اسپانیا در آمریکای جنوبی مانند ونزوئلا، کلمبیا، اکوادر، پرو و بولیوی به استقلال دست بیابند.
سیمون بولیوار در طول بیست و یک سالی که در جنگ های استقلال طلبانه در آمریکای جنوبی شرکت داشت با دو چالش اصلی روبرو بود. اولین چالش او این بود که برای اولین بار به عنوان رهبر بی قید و شرط جمهوریخواه پذیرفته شد. با وجود ادعای چنین نقشی از سال ۱۸۱۳، او تنها در سال ۱۸۱۷ به این امر دست یافت و پس از پیروزی چشمگیر و غیرمنتظره اش در گرانادای جدید در سال ۱۸۱۹ بود که به این امر دست یافت. چالش دوم او چشم انداز ادغام منطقه در یک کشور بزرگ بود که به اعتقاد او تنها عامل تضمین کننده برای حفظ استقلال آمریکا از اسپانیا در شمال آمریکای جنوبی است
تجربیات اولیه او در اولین جمهوری ونزوئلا و در گرانادای جدید او را به این باور رساند که چند دستگی میان جمهوریخواهان، باعث می شود که سلطنت طلب های اسپانیایی بتوانند در نهایت دست بالا را در منطقه داشته باشند. پیروزی او در سال ۱۸۱۹ بار دیگر او را به سمت ایجاد یک دولت متحد ( کلمبیای بزرگ ) سوق داد. با چنین حکومتی بود که می توانست با پادشاهی اسپانیا درگیر شود.
... [مشاهده متن کامل]
بولیوار و دیگر رهبران میهن پرست مانند سانتیاگو مارینو، مانوئل پیار، خوزه فرانسیسکو برمودز و فرانسیسکو دپلولا سانتاندر مجبور بودند که به تبعیدگاه هایی مانند جزایر کارائیب یا مناطق تحت کنترل استقلال طلبان بروند تا از آنجا بتوانند مبارزات مردم برای دست یابی به استقلال را هدایت کنند. جنگ های استقلال طلبانه میهن پرستان باعث شد که تعدادی از مستعمره های اسپانیا در آمریکای جنوبی مانند ونزوئلا، کلمبیا، اکوادر، پرو و بولیوی به استقلال دست بیابند.
سیمون بولیوار در طول بیست و یک سالی که در جنگ های استقلال طلبانه در آمریکای جنوبی شرکت داشت با دو چالش اصلی روبرو بود. اولین چالش او این بود که برای اولین بار به عنوان رهبر بی قید و شرط جمهوریخواه پذیرفته شد. با وجود ادعای چنین نقشی از سال ۱۸۱۳، او تنها در سال ۱۸۱۷ به این امر دست یافت و پس از پیروزی چشمگیر و غیرمنتظره اش در گرانادای جدید در سال ۱۸۱۹ بود که به این امر دست یافت. چالش دوم او چشم انداز ادغام منطقه در یک کشور بزرگ بود که به اعتقاد او تنها عامل تضمین کننده برای حفظ استقلال آمریکا از اسپانیا در شمال آمریکای جنوبی است
تجربیات اولیه او در اولین جمهوری ونزوئلا و در گرانادای جدید او را به این باور رساند که چند دستگی میان جمهوریخواهان، باعث می شود که سلطنت طلب های اسپانیایی بتوانند در نهایت دست بالا را در منطقه داشته باشند. پیروزی او در سال ۱۸۱۹ بار دیگر او را به سمت ایجاد یک دولت متحد ( کلمبیای بزرگ ) سوق داد. با چنین حکومتی بود که می توانست با پادشاهی اسپانیا درگیر شود.
