نقش اهل بیت در کتابت قران

[ویکی اهل البیت] نقش اهل بیت(ع) در کتابت قرآن. تاریخِ نگارش و تدوین قرآن، یکی از مهمترین مباحث مربوط به این کتاب آسمانی است که از دیرباز، مورد توجه و کنکاش محققانِ رشته علوم قرآن قرار داشته است.
از کاوش در تاریخچه این بحث، بدست می آید که مفهوم «جمع قرآن» به دو معنی زیر است:
این نوشتار به بررسی اجمالی نوع دوم و «نقش اهل بیت علیهم السلام در نگارش قرآن» پرداخته است. اما قبل از آغاز، اشاره به «انواع خط در زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم» و «کُتّاب وحی» - که با موضوع مورد نظر ارتباط مستقیم دارند - ضروری به نظر می رسد.
در ایام کتابت قرآن، ساکنان شبه جزیره عربستان با دو نوع خط آشنایی داشتند:
از برجسته ترین خوشنویسان این نوع خط، حضرت علی علیه السلام بود. در آن زمان، نگارش با این خط بیشتر معمول بود و تا اوائل قرن پنجم، اقبال عمومی از این خط ادامه داشت.
هر چند این نوع خط در زمان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم کاربرد داشته و آن حضرت معمولاً در نامه نگاری هایش از این خط استفاده می نموده است؛ از اوائل قرن پنجم به بعد، استفاده از این خط گسترش یافت و دیگر خط کوفی از رقابت با آن عاجز ماند. در یک جمع بندی می تواند گفت که: در زمان حیات پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم قرآن را بیشتر با خط کوفی و سایر متون را با خط نسخ می نگاشتند.
یکی از معجزات قرآن این بود که آورنده آن از داشتن سواد خواندن و نوشتن محروم بود. به این جهت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در قرآن و روایات به «امّی» شهرت یافت. لذا خود آن حضرت قدرت نگارش آیات قرآن را نداشت و نیز انبوه کارهای تبلیغی و ابلاغ وحی به مردم به حضرت اجازه نمی داد تا با فراگیری این فن به نگارش قرآن بپردازد.