نقب کنی
لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی
دانشنامه آزاد فارسی
نَقْب کَنی (mining)
(یا: مین گذاری) در جنگ، اصطلاح نظامی به معنای کندن تونل در زیر موضع دشمن. انتهای نقب را با مواد منفجره پر و با انفجار آن، موضع دشمن و افراد مستقر در آن را نابود می کنند. این تکنیک بارها در خلال جنگ جهانی اول در «جبهۀ غرب» به کار گرفته شد، اما این نقص را داشت که سربازان صدمه ندیدۀ دشمن غالباً می توانستند به سرعت از حفرۀ بزرگ حاصل از انفجار دفاع کنند و مانع از رسیدن مهاجمان به آن شوند.
(یا: مین گذاری) در جنگ، اصطلاح نظامی به معنای کندن تونل در زیر موضع دشمن. انتهای نقب را با مواد منفجره پر و با انفجار آن، موضع دشمن و افراد مستقر در آن را نابود می کنند. این تکنیک بارها در خلال جنگ جهانی اول در «جبهۀ غرب» به کار گرفته شد، اما این نقص را داشت که سربازان صدمه ندیدۀ دشمن غالباً می توانستند به سرعت از حفرۀ بزرگ حاصل از انفجار دفاع کنند و مانع از رسیدن مهاجمان به آن شوند.
wikijoo: نقب_کنی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید