نفس گسستن

لغت نامه دهخدا

نفس گسستن. [ ن َ ف َ گ ُ س َس ْ ت َ ] ( مص مرکب ) نفس از کسی گسستن یا نفس کسی را گسستن ؛ نفس او را قطع کردن. به حیاتش پایان دادن. کشتن. میراندن :
اگر شهریاری و گر زیردست
چو از تو جهان این نفس را گسست.
فردوسی.
|| نفس بریدن. مردن :
طوطئی زآن طوطیان لغزید و پس
اوفتاد و مرد و بگسستش نفس.
مولوی.
|| خاموش شدن. ساکت شدن.

فرهنگ فارسی

نفس از کسی گسستن یا نفس کسی را گسستن : نفس او را قطع کردن . به حیاتش پایان دادن . کشتن . میراندن . یا نفس بریدن . مردن .

پیشنهاد کاربران