نفس نامیه

لغت نامه دهخدا

نفس نامیه. [ ن َ س ِ ی َ / ی ِ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) قوه ای که مربی نبات است :
گفتم که اعتدال نبندد هوا مزاج
گفتا ز نفس نامیه بالد همی شجر.
ناصرخسرو.
گفتم ز نفس جثه حیوان نصیب یافت
گفتا ز نفس نامیه مردم گزیده تر.
ناصرخسرو.

فرهنگ فارسی

قوه ای که مربی نبات است

پیشنهاد کاربران

بپرس