نفس فلکی

لغت نامه دهخدا

نفس فلکی. [ ن َ س ِ ف َ ل َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) فلاسفه عنصر فلکی را جدا و ممتاز از عناصر زمینی می دانند و برای افلاک دو نفس قائل اند یکی نفس منطبعه و دیگری نفس ناطقه.( فرهنگ علوم عقلی ص 81 ). رجوع به فلک و افلاک شود.

فرهنگ فارسی

فلاسفه عنصر فلکی را جدا و ممتاز از عناصر زمینی می دانند و برای افلاک دو نفس قائل اند یکی نفس منطبعه و دیگری نفس ناطقه ٠

دانشنامه آزاد فارسی

نَفْسِ فَلَکی (astral spirit)
در اساطیر و ادیان باستانی، ارواح یا نفوس مرتبط با اجرام آسمانی که مسبب حرکات آن ها در آسمان و تأثیرگذاری آن ها در زندگی بشر تلقّی می شوند. در بسیاری از ادیان کهن تر، همچون ادیان بابلی یا مکزیکی، اجرام آسمانی را خدایان یا قوای قاهر می دانستند. علم احکام نجوم و طالع بینی که می کوشد سرنوشت انسان و جهان را از روی حرکت ستارگان پیش بینی کند. برمبنای همین اعتقاد به تأثیر نفوس فلکی پدید آمده است. نه تنها در ادیان و اساطیر، که در فلسفه نیز، همچون فلسفۀ یونانیان باستان و به تبع آن در فلسفه اسلامی، شباهت هایی بین نفس انسانی و نفس فلکی دیده می شود. این شباهت ها مبنای اثبات اعتقاد به خلود نفس بود. مدرسیگری اروپایی، افلاطون گرایی احیاشده در دورۀ رنسانس، متفکران نظری از قبیل پاراسلسوس و عارفانی مانند یاکوب بومه این اعتقاد را به ارث بردند و آن را پروراندند. عقیده به نفوس فلکی و تأثیرگذاردن آن بر سرنوشت انسان چندان با مسیحیت و اسلام همخوانی نداشته است. با پیدایش فیزیک از بطن متافیزیک قدیم تری که ارواح و نفوس را عامل حرکت های اجرام آسمانی می پنداشت، امروزه این اعتقاد کم و بیش ازمیان رفته است.

پیشنهاد کاربران

بپرس