نفس راندن

لغت نامه دهخدا

نفس راندن. [ ن َ ف َدَ ] ( مص مرکب ) سخن گفتن. نفس برآوردن :
راه نفسم بسته شد از آه جگرتاب
کو همنفسی تا نفسی رانم ازین باب.

خاقانی.

سخن گفتن . نفس بر آوردن .

نفس راندن ؛ کنایه از گفتگو کردن. بسخن درآمدن. سخن گفتن :
راه نفسم بسته شد از آه جگرتاب
کو همنفسی تا نفسی رانم از این باب.
خاقانی.