نفروپاتی دیابتی به بیماری کلیوی ثانویه به بیماری دیابت گفته می شود. عوارض کلیوی از یافته های شایع در بیماران مبتلا به دیابت است. حدود نیمی از بیماران مبتلا به دیابت در طی عمر خود نشانه های آسیب کلیوی را نشان می دهند. درگیری کلیوی عارضه ای جدی بوده و می تواند کاهش طول و کیفیت زندگی را به دنبال داشته باشد.
نفروپاتی دیابتی به افزایش پیشرونده دفع پروتئین از ادرار ( پروتئینوری ) گفته می شود که در دیابت طول کشیده دیده شده و منجر به افت کارکرد کلیه و سرانجام نارسایی کلیه می شود.
از جمله عوامل خطرساز نفروپاتی دیابتی می توان به موارد زیر اشاره کرد: طول مدت ابتلای فرد به دیابت، کنترل نامناسب قند خون، فشارخون بالا، جنس مذکر، چاقی و مصرف دخانیات.
نفروپاتی دیابتی مراحل گوناگونی دارد که برای غربالگری، تشخیص و تعیین پیش آگهی بیماری به کار می رود. دفع آلبومین در بیماران مبتلا به دیابت در ابتدا در حد طبیعی است. در مراحل اولیه نفروپاتی دیابتی، دفع آلبومین در ادرار اندک است ( میکروآلبومینوری ) . میزان دفع اندک اندک افزایش می یابد تا در طول پیشرفت نفروپاتی به دفع واضح پروتئین از ادرار می انجامد. عبور از هر یک از مراحل بالا نزدیک به پنج سال طول می کشد. به تدریج روند کاهش کارکرد کلیه سرعت می گیرد و نارسایی کلیه در مراحل پایانی بیماری آشکار می شود.
نفروپاتی دیابتی دارای پنج مرحله است:
• هیپرفیلتراسیون گلومرولی وبزرگ شدن کلیه ها ( رنومگالی ) .
• آسیب های اولیه گلومرولی ( ضخیم شدن غشای پایه، افزایش ماتریکس مزانژیوم ) و نیز میکروآلبومینوری به دنبال فعالیت بدنی و ورزش
• میکروآلبومینوری معادل دفع آلبومین در ادرار به میزان میلی گرم در لیتر ۲۰۰–۲۰ در ۲۴ ساعت یا دفع پروتئین به میزان ۳۰۰–۳۰ در میلی گرم در لیتر در ۲۴ ساعت است. میکروآلبومینوری نشانه ای از پیشرفت بیماری است. میکروآلبومینوری ممکن است توسط فشارخون بالا، قندخون بالا، فعالیت بدنی، عفونت های ادراری و مصرف زیاد پروتئین شدت یابد. دفع اداری آلبومین حتی در یک فرد خاص ممکن است از روزی به روز دیگر تفاوت قابل توجهی داشته باشد.
• ماکروآلبومینوری و کاهش GFR که در این حالت دفع آلبومین به بیشتر از ۲۰۰ میلی گرم در لیتر در ۲۴ ساعت یا دفع پروتئن به بیش از mg 300 در لیتر در ۲۴ ساعت می رسد. ماکروآلبومینوری در صورت عدم دخالت سبب کاهش GFR به میزان یک میلی لیتر در دقیقه در ماه می شود.
• نارسایی کلیه
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنفروپاتی دیابتی به افزایش پیشرونده دفع پروتئین از ادرار ( پروتئینوری ) گفته می شود که در دیابت طول کشیده دیده شده و منجر به افت کارکرد کلیه و سرانجام نارسایی کلیه می شود.
از جمله عوامل خطرساز نفروپاتی دیابتی می توان به موارد زیر اشاره کرد: طول مدت ابتلای فرد به دیابت، کنترل نامناسب قند خون، فشارخون بالا، جنس مذکر، چاقی و مصرف دخانیات.
نفروپاتی دیابتی مراحل گوناگونی دارد که برای غربالگری، تشخیص و تعیین پیش آگهی بیماری به کار می رود. دفع آلبومین در بیماران مبتلا به دیابت در ابتدا در حد طبیعی است. در مراحل اولیه نفروپاتی دیابتی، دفع آلبومین در ادرار اندک است ( میکروآلبومینوری ) . میزان دفع اندک اندک افزایش می یابد تا در طول پیشرفت نفروپاتی به دفع واضح پروتئین از ادرار می انجامد. عبور از هر یک از مراحل بالا نزدیک به پنج سال طول می کشد. به تدریج روند کاهش کارکرد کلیه سرعت می گیرد و نارسایی کلیه در مراحل پایانی بیماری آشکار می شود.
نفروپاتی دیابتی دارای پنج مرحله است:
• هیپرفیلتراسیون گلومرولی وبزرگ شدن کلیه ها ( رنومگالی ) .
• آسیب های اولیه گلومرولی ( ضخیم شدن غشای پایه، افزایش ماتریکس مزانژیوم ) و نیز میکروآلبومینوری به دنبال فعالیت بدنی و ورزش
• میکروآلبومینوری معادل دفع آلبومین در ادرار به میزان میلی گرم در لیتر ۲۰۰–۲۰ در ۲۴ ساعت یا دفع پروتئین به میزان ۳۰۰–۳۰ در میلی گرم در لیتر در ۲۴ ساعت است. میکروآلبومینوری نشانه ای از پیشرفت بیماری است. میکروآلبومینوری ممکن است توسط فشارخون بالا، قندخون بالا، فعالیت بدنی، عفونت های ادراری و مصرف زیاد پروتئین شدت یابد. دفع اداری آلبومین حتی در یک فرد خاص ممکن است از روزی به روز دیگر تفاوت قابل توجهی داشته باشد.
• ماکروآلبومینوری و کاهش GFR که در این حالت دفع آلبومین به بیشتر از ۲۰۰ میلی گرم در لیتر در ۲۴ ساعت یا دفع پروتئن به بیش از mg 300 در لیتر در ۲۴ ساعت می رسد. ماکروآلبومینوری در صورت عدم دخالت سبب کاهش GFR به میزان یک میلی لیتر در دقیقه در ماه می شود.
• نارسایی کلیه
wiki: نفروپاتی دیابتی