نفخاء

لغت نامه دهخدا

نفخاء. [ ن َ ] ( ع ص ، اِ ) زمین بلند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). || پشته نرم خاک. ( منتهی الارب ). پشته از خاک نرم. ( ناظم الاطباء ). زمین نرم مرتفع. ( از اقرب الموارد ) ( از متن اللغة ). مثل النبخاء. ( اقرب الموارد ) . || اعلای استخوان ساق. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). بالای استخوان ساق. ( ناظم الاطباء ) ( از متن اللغة ). || تأنیث انفخ ، به معنی حیوانی که به نَفَخ مبتلا شده است. ( از متن اللغة ). رجوع به نَفَخ و انفخ شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس