نعلک

لغت نامه دهخدا

نعلک. [ ن َ ل َ ] ( اِ ) نوعی از رکاب است. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ).و آن را نعلکی هم گویند. ( برهان قاطع ). و آن را نعل هم گویند. ( آنندراج ). رکابی باشد که نعلکی نیز گویند. ( از جهانگیری ). مؤلف فرهنگ نظام به نقل از سراج اللغات آرد: «نوعی از رکابی [ دوری ] باشد که نعلبکی نیز گویند و معنی ترکیبی نعلبکی به بای موحده بر مؤلف ظاهر نیست » نعلک در جهانگیری و رشیدی و سروری معادل رکابی است. ( از حاشیه دکتر معین بر برهان قاطع ). آوند پهن و گردی که در زیر پیاله می گذارند و نعلکی و نعلبکی نیز گویند. ( از ناظم الاطباء ) :
هزاران بزرگان خسروپرست
رکاب بلورین و نعلک به دست.
اسدی ( جهانگیری ).
|| نعلک گوش ؛ گوشواره. ( هفت پیکر چ وحید ص 174 ) :
نعلک گوش را چو کردی ساز
نعل در آتشم فکندی باز.
نظامی.
ز نعلک های گوش گوهرآویز
فکندی لعل ها در نعل شبدیز.
نظامی.

فرهنگ فارسی

۱ - نعل کوچک . ۲ - نوعی از رکابی ( دوری ) نعلبکی : همه زان بزرگان خسرو پرست رکاب بلورین و نعلک بدست . ( اسدی جها. فرنظا. ) یا نعلک گوش . گوشواره : ز نعلکهای گوش گوهر آویز فکندی لعلهادر نعل شبدیز . ( نظامی .گنجینه گنجوی ص ۳۵۹ )

فرهنگ عمید

= نعلبکی

فرهنگستان زبان و ادب

[زیست شناسی] ← نعلک رویانی

پیشنهاد کاربران

بپرس