نعلبندیان عباس

نَعْلبَنْدیان، عبّاس (تهران ۱۳۲۶ـ۱۳۶۸ش)
نَعْلبَنْدیان، عبّاس
داستان نویس و نمایش نامه نویس ایرانی. در دوره هایی تحت تأثیر نمایش نامه نویس های پیشتاز و ابزورد (پوچی) اروپایی بود و در قصه ها و نمایش هایش کمتر به مسائل اجتماعی و سیاسی می پرداخت. نخستین نمایش نامه اش را در ۲۱سالگی نوشت؛ در ۱۳۴۸ش در مقام نویسنده، مدیر و عضو شورا در کارگاه نمایش به فعالیت پرداخت که تا اواخر ۱۳۵۷ش در این سمت باقی ماند. پس از انحلال «کارگاه» چند ماهی را در زندان گذراند و پس از آزادی هیچ کاری را با روحیۀ حساس خود سازگار ندید. از ۱۳۴۵ش داستان های از هفت تا نه ونیم، ص. ص. م از مرگ تا مرگ، یک غزل غمناک، و وصال در وادی هفتم، و از ۱۳۴۷ش نمایش نامه های ذیل را نوشت: پژوهشی ژرف و سترگ و نو در سنگواره های دورۀ بیست وپنجم زمین شناسی و یا چهاردهم، بیستم و غیره فرقی نمی کند؛ اگر فاوست یک کم معرفت به خرج داده بود؛ صندلی کنار پنجره بگذاریم و بنشینیم و به شب دراز تاریک خاموش سرد بیابان نگاه کنیم؛ قصۀ غریب سفر شاد شین شنگول به دیار آدم کشان و امردان و جذامیان و دزدان و دیوانگان و روسپیان و کاف کشان؛ هرامسا؛ داستان هایی از بارش مهر و برگ و بوف. نعلبندیان در ۱۳۶۸ش خودکشی کرد.