نعل پایه

نعل - پایه یا پالار - پایه کهنترین شیوه معماری برای پوشش یک دهانه میان دوپایه است. نخستین سقف ها در تاریخ معماری با این شیوه ساخته شده اند که نمونه آن سازه استون هنج در بریتانیاست. این شیوه که پوشش سقف تخت به دست می دهد در کنار شیوه متاخرتر طاق و چَفد که پوشش خمیده پدیدمی آورد نشانه آشکاری در نخستین گامهای انسان به سوی معماری است که از پوشش آسمانه تخت آغاز شده و سپس با تکامل بیشتر در آسمانه های چَفدی هرچه بیشتر به کمال می رسد. [ ۱]
شیوه «نعل - پایه» پس از فرارسیدن شیوه «طاق و چفد» به خاطر آسانی و کارایی به مراتب بیشتر سبک نوپدید از رونق افتاد. شاید اوج کاربرد این شیوه را در دوران باستان بتوان در سازه های تخت جمشید و معابد یونانی دید که نعل های کوه پیکر بسیار گران بر روی ستون های تناور کار گذاشته و مهار شده اند. پس از گسترش سبک «طاق - چفد» این سبک برای سده های طولانی تا دوران مدرن از رواج افتاد و کاربرد آن بسیار محدود به سازه های «تیر چوبی» ساده شد. وانگهی پس از دستیابی به تکنولوژی های نو در آلیاژ آهن و ساخت تیرهای پولادین و نیز دستیابی به تکنولوژی بتن ریزی این سبک باستانی بار دیگر در دوران مدرن رخ نمود و این بار سبک «طاق - چفد» بود که از رونق و شکوه هزاران ساله بازماند. شکوهی که اوج آن در معماری سنتی ایران و معماری گوتیک غربی است. با این همه سبک «طاق - چفد» کارایی خود را در هم کردی و هم افزایی با تکنولوژی نوزایش یافته «نعل - پایه» به شکلی دیگر بازیافت که نمونه برجسته آن ساخت پل های چفدی ( قوسی ) است که آمیزه ایست از دو شیوه «نعل - پایه» و «طاق - چفد». همچنین سبک «طاق - چفد» در پی هزاران سال کاربرد گسترده در معماری های جهان از ایلام باستان گرفته تا ایران و روم تأثیرات زیبایی شناختی الهام بخش و ماندگاری از خود برجای گذاشت که در نوزایش مدرن «نعل - پایه» دست کم جای خود را برآسای یک آمود در تن گذار سازه به خوبی باز کرد. [ ۱] [ ۲]